“Në qoftë se Allahu iu drejtua të Dërguarit të Tij, i cili është me mendim më të plotë, më i dituri, me pikëpamje më të mira, me ‘konsultohu me ta’, atëherë, çfarë është me të tjerët?”
Allahu i Lartësuar, në suren Shura, i përshkroi besim-drejtët me një seri të atributeve, prej të cilave është edhe: “dhe që konsultohen mes vete për çështje të përbashkëta” (Shura, 38).
Në komentimin e këtij ajeti, Es-Seadi në tefsirin e tij thotë: “Konsultohen për çështjet e tyre të kësaj bote dhe botës tjetër dhe asnjëri prej tyre nuk ndahet në mendim për gjërat e tyre të përbashkëta. Dhe kur bien në situatë e cila kërkon konsultim, ata takohen dhe negociojnë, dhe kur u paraqitet mirëqenia, e përfitojnë atë dhe nguten kah ajo”.
Kur Pejgamberi a.s., u pyet se çfarë do të thotë: të konsultohesh me ta (besimtarët) për të gjitha çështjet me rëndësi; dhe kur të vendosni, atëherë mbështetuni tek Allahu xh.sh.? “Kjo tregon se ne duhet të konsultohemi në të gjitha gjërat e rëndësishme, dhe kjo duhet të respektohet.”
Parimi kuranor i shuras, komunikimit, kërkon që në të gjitha fushat dhe në të gjitha nivelet e pjesëtarëve të komunitetit, duhet ftuar që të marrin pjesë, para Zotit, në hartimin dhe zbatimin e vendimeve mbi të cilat varet fati i tyre.
Ky parim, gjithashtu, përjashton despotizmin e një njeriu, një klase ose një partie, si çdo formë e demokracisë statistikore, i cili realizohet përmes delegatëve dhe që është i tjetërsuar nga populli.
Konkluzione
Është i njohur pretendimi se Sheriati nuk përshkruan detajet e as që përcakton procedura të veçanta të procesit politik, por vetëm rregulla të përgjithshme të vlefshme për shuran si dhe për shumë të tjera.
Detajet janë lënë në kompetenca të myslimanëve për t’i zhvilluar ato sipas kërkesave të kohës dhe rrethanave në të cilat ata e gjejnë veten, në dritën e një sërë rregullave të përgjithshme. Për fat të keq, ajo nuk është bërë kurrë në mënyrë të kënaqshme.
Shura, edhe pse konsiderohej nga pothuajse të gjithë dijetarët myslimanë, një nga parimet bazë të organizimit shoqëror dhe politik islam, ajo kurrë nuk është institucionalizuar, dhe shumë rrallë është aplikuar në historinë myslimane.
Autoritetet klasike myslimane rreth shuras kanë diskutuar vetëm kalimthi dhe shpesh duke qenë edhe vetë viktimë e llojeve të ndryshme ekzistuese të qeverisjes së kundërt me parimet e shuras. Sot, myslimanët shkruajnë shumë për shuran, megjithatë, ka mosmarrëveshje substanciale mbi rëndësinë dhe implikimet e këtij koncepti mbi aranzhimet kushtetuese të shtetit islam.
Azmir Jusufi / dritaislame/
