Mercenarët e davetit, VetëmImamët dhe gjenocidi strukturor i komunitetit musliman

Mercenarët e davetit, VetëmImamët dhe gjenocidi strukturor i komunitetit musliman amerikan

Një kriter për organizatat, komunitetet dhe klerin tonë.

Abdul-Malik Merchant

 

Përgjegjësia: Ky artikull nuk i drejtohet një komuniteti apo individi të caktuar. Përkundrazi, ai pasqyron bisedat e mia me Imamë dhe udhëheqës fetarë nga i gjithë vendi dhe përfshin përvojat e tyre. Megjithatë, siç thotë një proverb: “Nëse këpuca të rri mirë, mbathe.”

Kam frikë se në gjeneratën e ardhshme, në 10-20 vjet, nuk do të kemi mjaftueshëm Imamë për të shërbyer në xhamitë tona. Kjo nuk do të ndodhë rastësisht apo për shkak të mungesës së interesit të njerëzve për çështjet fetare, por më tepër për shkak të një gjenocidi strukturorë – “shkatërrimi i një aparati të tërë njohurish që kuptohet si një sistem dhe një mënyrë e veçantë jetese në botë.” Me shfaqjen e Mercenarëve të Davetit (klerikë të paguar që nuk janë të lidhur me komunitetet ku shërbejnë) dhe VetëmImamët (krijues përmbajtjesh që ofrojnë angazhim të drejtpërdrejtë me përdoruesit përmes platformave të teknologjisë, dhe ndonjëherë abonime të tipit paguaj për të parë) e ardhmja e komuniteteve tona dhe e terbijes (edukimit moral) të fëmijëve tanë është në rrezik.

Konteksti
Historikisht, në shoqëritë para-moderne, idealet e Islamit mbështeteshin nga institucione të pavarura (kryesisht vakëfe ose fondacione) që financonin studimet dhe mësimet fetare. Brenda këtij sistemi, siç është përshkruar nga G. Makdisi në librin e tij “The Rise of Colleges,” klerikëve u ofrohej autonomia dhe nderi për të ndjekur profesione të ndryshme brenda institucioneve të shumta – mu’alim-i (mësuesi) ofronte arsimin fillor për studentët, ndërsa mu’adib-i mësonte në mënyrë private fëmijët e të pasurve. Imamët drejtonin namazet në xhami dhe hatibët mbanin hutbe, lloje të ndryshme dijetarësh jepnin mësim në një nivel më të lartë bazuar në specialitetin e tyre (p.sh. hadith, gramatikë, shkenca kuranore, etj.), dhe muftitë (juristët) mbështetnin kadiët (gjyqtarët). Secili rol mbështeste tjetrin dhe çdo profesion luante një rol unik, edhe pse disa më shumë se të tjerët. Më pas, në fillim të shekullit të fundit, Perandoria Osmane mori nën kontroll vakëfet kryesore dhe i vendosi nën Ministrinë e sapokrijuar të Vakëfeve. Ky ishte hapi i parë se si bota muslimane sekularizoi rolin e ʿulemāveʾ (dijetarëve), duke kaluar nga studimi i sheriatit në kodin ligjor, nga të qenit dijetarë fetarë në “një lloj të ri të juristëve dhe një lloj të paprecedentë të avokatisë.” Ky gjenocid strukturor solli një ekonomi fetare të re të tregut të lirë, ku çdokush mund të fliste në emër të Islamit pa një aparat zyrtar të kontrolleve apo llogaridhënies, e cila ndonjëherë kontrollohej nga qeveritë dhe ndonjëherë nga komunitetet.

Në Shtetet e Bashkuara, shumica dërrmuese e muslimanëve pas vitit 1965 erdhën si emigrantë; ata ndërtuan strukturat tona intelektuale dhe fetare plotësisht nga e para. Para se të krijonin universitete dhe qendra arsimore, përparësia ishte vendosja e xhamive, që shërbenin si qendra fetare dhe komunitare të komunitetit. Imamët janë kujdestarët e idealeve të komunitetit dhe, për këtë arsye, krijojnë një forcë qendrore që mban bashkë komunitetin. Por, ndryshe nga shoqëritë para-moderne ku vakëfet financonin imamët, tashmë imamët tanë janë punonjës të xhamive që drejtohen nga një bord drejtues që shpeshherë nuk kanë një prapavijë në edukimin islam ose përvojë në shërbimin komunitar – në rastin më të mirë, ata e trajtojnë xhaminë si një organizatë jo-fitimprurëse ose, në rastin më të keq, si një projekt anësor personal me rëndësi të ndryshme. Imamët pritet të jenë “Super Imamë”, një term i shpikur nga Dr. Nancy Khalil për shkak të detyrave dhe përgjegjësive të pafundme, me një pagë shumë më të ulët se klerikët e tjerë të traditave fetare të a.q. abrahamike. Ndërsa, nga përvoja ime anekdotike, imamët e shijojnë punën e tyre, ndërsa pritshmëritë e larta të bordeve dhe komuniteteve (xhematit) shpesh çojnë në shkrumbim të energjisë dhe potencialit të imamit.

Patheos
Edhe pse frustrimet profesionale vazhdojnë midis imamëve prej shumë kohësh e deri më sot, 9/11 (11 shtatori) krijoi një kërkesë për një demografi të re të imamëve – një person që posedon një kuptim të fortë të sheriatit, një kuptim të gjuhës angleze si të ishte gjuhë e lindur dhe kontekstit kulturor amerikan, duke i dhënë përparësi nevojave të rinisë. Kjo përkoi me një fluks të hoxhallarëve dhe dijetarëve të lindur në Amerikë që ktheheshin nga seminare dhe universitete ndërkombëtare dhe lejoi shfaqjen e një klase të paprecedentë më parë – të “imamëve itinerantë”, siç i quan Dr. Khalil, ose Mercenarët e Davetit-it (autori).

Mercenarët e Davetit dhe VetëmImamët (OnlyImams)
“Daveti” (thirrje ose ftesë) është puna misionare në Islam, duke ftuar të tjerët (muslimanë dhe jo-muslimanë njësoj) në rrugën e Zotit me urtësi dhe këshilla të mira. Është aq e rëndësishme sa që dijetarët kanë diskutuar nëse është obligim individual apo kolektiv dhe epitomizon punën e klerikëve.

Që kur Profeti ﷺ dërgoi Mu’adh ibn Xhebelin në Jemen, ka një traditë të gjatë të klerikëve që udhëtojnë për qëllime të davetit. Megjithatë, kjo nuk u bë kurrë si një formë pune mercenare, ku punësohesh nga një organizatë shërbyese, për të ofruar shërbimet e davetit për pagesë.

Sean McFate, ish-kontraktor ushtarak privat dhe autor i librit “The Modern Mercenary”, tha: “Industria private ushtarake ju lejon të luftoni luftëra pa e vendosur gjakun tuaj në tryezën e lojërave të fatit. Dhe kjo krijon një rrezik moral, sepse ul barrierat e hyrjes në konflikt.”

Autori i këtij teksti, e vë theksin e shqetësimit të kësaj forme të davetit ngase forma e tillë shmang plotësisht sfidat e shërbimit të zgjatur dhe të bazuar në komunitet, ku thirrësi duke fluturuar vetëm për misionin për të cilin është paguar, lënë krejt pasojat në vendin ku ka shkuar për të ligjëruar dhe ikën – duke lënë të pa sqaruara pyetjet e ngritura e shpesh lënë prapa vetes edhe kriza besimi – për imamët lokalë. Kjo vetëm sa shton mundësitë që Mercenarët e Davetit-të punojnë në internet.

Mediat sociale ofruan një arenë krejt të re për MD-të dhe krijuan një nënzhanër të ri të krijuesve të përmbajtjeve fetare online, VetëmImamët (OnlyImams). E ngjashme me krijuesit e përmbajtjes në faqen me përmbajtje të papërshtatshme OnlyFans, ku ata shesin përmbajtje amorale pa pasur nevojë të angazhohen në ndonjë kontakt fizik dhe pa qenë të drejtpërdrejtë në industrinë pornografike, OnlyImams mund të bëjnë davet dhe të krijojnë një ndjekje nga komoditeti i shtëpisë së tyre pa pasur nevojë të angazhohen fizikisht me ndokë ose të provojnë ndonjë formim e ligjërim që kërkon e dëshmon kredenciale. Kjo rrit rrezikun moral sepse ul më tej barrierat e hyrjes – të paktën me MD-të ka një formë rishikimi kolegësh dhe miratimi social që kërkohet për të funksionuar në biznes, ndërsa me VetëmImamët (OnlyImams) çdo person me një kamerë të thjeshtë dhe aftësi shkrimi ose video-editimi mund të bëjë përmbajtje për konsum online. Kjo vetëm sa komplikohet më tej me organizatat virtuale. Ato nuk kanë asnjë prani fizike në ndonjë ndërtesë dhe në të vërtetë mund të mos jenë asgjë më shumë se sa një mjet për manipulim social, duke shtyrë më tej një agjendë të caktuar dhe duke krijuar besueshmëri.

Është e pashmangshme që, nëse kushtet aktuale nuk ndryshojnë – brenda xhamive tona dhe mënyrës se si i qasemi davetit brenda komuniteteve tona, numri i MD-ve do të vazhdojë të rritet. Përdorimi i kontraktorëve ushtarakë privatë nga SHBA ka qenë në rritje për një kohë të gjatë (është tre-fishuar midis viteve 2009 dhe 2017). Peter W Singer, autor i librit “Corporate Warriors: The Rise of the Privatized Military Industry,” e lidh këtë me tre gjëra: fundin e Luftës së Ftohtë (zvogëlimi i ushtrive profesionale dhe rritja e nevojës), transformimi i natyrës së luftës (më e ndërlikuar dhe me fuqitë perëndimore që janë më pak të prirura për të ndërhyrë direkt dhe teknologjitë që po bëhen vazhdimisht e më të avancuara), dhe rritja e qeverive që funksionet bazë të tyre i bëjnë outsource.

Të njëjtat korrelacione kanë ndodhur edhe në tregun e davetit: 9/11 dhe nevoja në rritje për klerikë të lindur në Amerikë, shpërthimi i mediave sociale dhe arsimit online lehtësisht të arritshëm, dhe xhamitë që sjellin MD-ja dhe organizata të jashtme për programet.

Të jem i drejtë, nuk besoj se të gjithë MD-të dhe VetëmImamët janë problematikë. Jo si justifikim për veten time si MD, por sepse, siç përmendëm më parë, udhëtimi për davet ka precedent historik dhe aktual. Por, në kontekstin tonë modern, të qenit plotësisht i shkëputur nga komuniteti ku je porositur për të mbajtur ligjeratë, i zhvesh komunitetet nga burimet dhe mungon përgjegjësia.

Problemet e Industrisë
Allahu na thotë në Kuran se Ai “ju bëri në popuj dhe fise që të njiheni me njëri-tjetrin.” Kjo lidhje është një pjesë e madhe e njerëzimit tonë dhe nga këto marrëdhënie mësojmë se si të jemi në marrëdhënie me të tjerët. Ibn Halduni (vdiq në vitin 808/1406) komenton në “Mukaddimah” se ndjenjat grupore rezultojnë nga marrëdhëniet e gjakut ose diçka e ngjashme me të; prandaj lidhjet e krijuara në komunitetin fizik për shkak të kontaktit të ngushtë janë diçka që nuk duhet të injorohet.

Në fakt, Allahu edhe urdhëron në Kuran: “Dhe mbahuni fort te litari i Allahut (d.m.th. besëlidhja e Allahut) dhe mos u përçani. Kujtoni mirësinë e Allahut kur ishit armiq, atëherë Ai bashkoi zemrat tuaja, kështu që ju – me hirin e Tij – u bëtë vëllezër.” Ruajtja e komuniteteve tona fetare fizike dhe përfitimet që rrjedhin prej tyre duhet të kenë përparësi të lartë.

Burimet e shpenzuara për të sjellë MD-ja – jo vetëm për honoraret dhe tarifat e udhëtimit, por edhe kostot logjistike të organizimit (p.sh. vendi, profesionistët që mirren me media, dhuratat për vullnetarët, etj.) – mund të përdoren më mirë për të shërbyer komunitetin lokal, por kjo varet nga vizioni dhe misioni i bordit. Çfarë duam që të jenë qendrat tona? A po përpiqemi të kultivojmë një komunitet, frytet e të cilit do t’u shërbejnë nipërve tanë, apo jemi të përqendruar në numrin e njerëzve që marrin pjesë në programet tona? Nëse e fundit është qëllimi, atëherë a mund të marrim burimet financiare, ndoshta dhjetë mijë dollarë të shpenzuara për një ngjarje, për të rritur pagën e Super-Imamit, për të punësuar staf mbështetës ose për t’i dhënë një buxhet për të dhuruar dhurata për komunitetin? A mund të angazhohen vullnetarët që kalojnë kohën e tyre të vlefshme duke organizuar këto ngjarje për të marrë pjesë në programe të tjera të xhamisë? Këto vendime janë shumë të rëndësishme; ato ndikojnë në perspektivën e komunitetit dhe, më e rëndësishmja, se si ata që shërbejnë ndihen për veten e tyre në komunitet, në xhami dhe në këto aktivitete.

Është një fakt i pashmangshëm, si në çdo profesion, do të ketë raste kur klerikët nuk do të përshtaten dhe do të ndahen. Më shpesh sesa jo, klerikët ndihen të nënvlerësuar dhe të shkrumbuar. Kur pritshmëritë po rriten vazhdimisht, klerikët e djegur dhe MD-të shpesh sjellin një situatë ku të qenit një MD fillon të bëhet gjithnjë e më tërheqëse – është shumë më pak problematike dhe potencialisht më e lehtë për të fluturuar në komunitete, për të dhënë ligjërimin tuaj ose për të kryer adhurime, dhe pastaj të ktheheni në shtëpi pa u marrë me ndonjë politikë apo situatë problematike rreth vetes. Nuk mund të numëroj numrin e vëllezërve dhe motrave të rinj e të reja që bëhen plotësisht të zhgënjyer me punën e komunitetit thjesht sepse komuniteti i tyre i shtëpisë, ku u rritën, i injoron plotësisht talentet dhe aftësitë e tyre për të sjellë dikë nga jashtë komunitetit. Kjo shpërdoron mundësinë për të kultivuar talentin tonë lokal dhe për të investuar në të ardhmen.

Bashkimi me mediat sociale dhe VetëmImamëve, bën që frustrimet dhe pasiguritë të mund të shmangen dhe të fshihen, mediat sociale ofrojnë një lidhje të menjëhershme dhe të drejtpërdrejtë me audiencën. Rrjedhimisht kjo është një stuhi e përsosur për abuzim.

Po aq e rëndësishme, ne duhet të mbrojmë burimet fizike dhe emocionale të komunitetit.

Shenjtëria dhe nderi i xhematit.

Me MD-të, dhe akoma më shumë me VetëmImamët, ka një mungesë përgjegjësie. Çfarë kriteresh përdorim për të sjellë një MD dhe cili është procesi ynë i shqyrtimit? Si sigurohemi që ajo pjesa e ndërlidhur me financat dhe pasuritë të mos dëmtojë ose rrezikojë askë gjatë ngjarjes dhe pas saj? Si të sigurohemi që ajo që thuhet të jetë e ndjeshme dhe e përshtatshme për nevojat e komunitetit tonë? Për më tepër, nëse ndonjë prej këtyre çështjeve është tejkaluar, cili do të jetë sistemi i përgjegjësisë nga MD dhe nga komuniteti?

Me status quo-në aktuale, kemi dy probleme të pashmangshme në horizont:

1- Super Imamët tanë do të vazhdojnë të zhgënjehen nga puna në jetën reale në komunitet dhe do të kërkojnë opsione të tjera, duke lënë një mungesë të imamëve për xhamitë tona.

2-   Do të ketë një rritje të mashtruesve dhe një rritje të dëmit dhe abuzimit që do të çojë disa të humbasin plotësisht besimin në komunitet.

Unë propozoj që të kemi zgjidhje afatshkurtra dhe afatgjata për këtë problem. Por, duke bërë kështu, ne duhet të jemi shumë të kujdesshëm për zgjidhjen që përdorim për të siguruar që nuk po krijojmë më shumë probleme për brezat e ardhshëm.

Zgjidhjet e Mundshme
Si muslimanë, përpjekja për të qenë në komunitet duhet të pasqyrojë realitetin shpirtëror të Ummetit tonë — i krijuar hyjnisht “një komunitet i drejtë (dhe i balancuar) që ju të jeni dëshmitarë mbi njerëzimin” — dhe jo thjesht për hir të ndërveprimeve sociale. Por, për ta bërë këtë kërkohet qëllimshmëri. Komunitetet tona (dhe mënyra se si mendojmë për to), veçanërisht udhëheqësit tanë të besuar, duhet të rrënjosen në virtytshmëri dhe devotshmëri. Përndryshe, nëse nuk e bëjmë, themeli i strukturës tashmë të dobët të komunitetit tonë (si muslimanë, pakica e pakicave, në një Amerikë post-9/11 dhe post-Trump) do të pësojë një gjenocid, pasojat e të cilit janë plotësisht të panjohura. Ne kemi besim në Allahun dhe në providencën e Tij hyjnore, por duhet të veprojmë në nivel organizativ, komunitar dhe individual (dmth. si klerikë), duke marrë parasysh periudhën dhe interesat afatshkurtëra dhe afatgjata.

Aspekti organizativ

Një nga forcat më me ndikim në sfidimin e status quo-së është në institucionet tona. Ata që janë në pozita autoriteti (dmth. anëtarë të bordit) duhet ta marrin këtë përgjegjësi si një amanet (besë) nga Allahu dhe jo si një projekt hobi ose, më keq, diçka për të cilën të mburresh. Ata përcaktojnë misionin dhe vizionin strategjik të xhamive tona dhe qendrave të komunitetit. Por, kjo nuk është e mjaftueshme, veçanërisht për qendrat tona më të mëdha (të cilat zakonisht janë ato që janë në gjendje të sjellin MD-ja); ne duhet të fuqizojmë njerëzit për të ekzekutuar atë plan strategjik (me autonomi dhe/ose autoritet). Ata kanë nevojë për pritshmëri të qarta, tregues kyç të performancës dhe një strukturë raportimi. Ndërsa kjo mund të jetë praktikë standarde për strukturën jo-fetare, për fat të keq nga ato që më janë treguar anekdotikisht, nuk është rasti për xhamitë tona.

Shtëpitë tona të adhurimit duhet të drejtohen me një objektiv më të madh se sa thjesht të çimentojnë praninë e tyre. Ato janë vetëm një degë e lumit të madh, një ingranazh në një rrotë më të madhe, të davetit. Duhet të ketë një pjesë të fokusit tonë që të jetë më e madhe, makro, që mund të jetë rajonale. Asnjë xhami nuk duhet të jetë një dyqan gjithçka-në-një dhe të bëjë gjithçka. Përmes bashkëpunimit të ndërsjellë me xhamitë e tjera në lokalitetin tonë, mund të kemi specialitete dhe të ndajmë burime, me nisma dhe klerikë. Nëse ka një imam që ka një pasion dhe dhunti për punën me të rinjtë, një tjetër për edukimin dhe një tjetër për këshillimin, të tre mund të bazohen në tre organizata të ndryshme dhe të fokusohen në specialitetet e tyre në qendrat e tjera. Kjo do të lejojë që angazhimi financiar të jetë më i ulët me secilën xhami pritëse, ndërsa i lejon klerikut të përqendrohet në atë që e preferon, duke pasur një pagë më të rehatshme. Gjithashtu, ndihmon në forcimin e lidhjeve midis komuniteteve lokale dhe përmbush më mirë nevojën tonë për të kërkuar talent jashtë lokalitetit tonë.

Një idiomë egjiptiane thotë, “Sekretet e dijetarit të largët janë të fshehura” dhe kjo reflekton shumë mënyrën se si funksionojnë organizatat tona. Talenti nga jashtë komunitetit, sepse nuk jemi të vetëdijshëm për idiosinkrazitë e tyre, janë në një pozicion të pabarabartë. Fokusimi ynë organizativ duhet të jetë në ndërtimin dhe forcimin e komuniteteve tona për të ardhmen. Kjo bëhet përmes investimit në talentin që kemi. Për ndonjë arsye, komunitetet tona shpesh nuk kanë problem të investojnë në talentin nga jashtë, ndërsa ata nga brenda shikohen me shpërfillje. Thjesht sepse nuk shohim të metat ose idiosinkrazitë e klerikëve të jashtëm.

Së fundi, pas përcaktimit të objektivave tona organizative dhe vlerësimit të talentit lokal, duhet të kemi procese për të trajtuar ata që ndjekin famën. Komunitetet tona gjithmonë do të jenë vende që mirëpresin klerikë nga jashtë, duke përfshirë MD-ja dhe VetëmImamët, por duhet të kemi etikë që të përcaktojë natyrën e asaj marrëdhënie. Një nga mënyrat që unë propozoj për të mbrojtur interesat e organizatës është duke vëzhguar se si dhe çfarë po poston kleriku në mediat sociale. Idealja, postimet duhet të jenë nën kanalet e organizatës, jo llogaritë e tyre personale. Ndërsa nuk mund të përcaktojmë qëllimin, alternativa (e klerikëve që postojnë në faqet e tyre individuale) do të ketë vëmendjen online të shpenzuar duke ndërtuar famën e tyre dhe jo organizatën, gjakun e jetës së jetës sonë të komunitetit.

Aspekti komunitar

Gjatë gjithë historisë amerikane ne, veçanërisht pakicat dhe veçanërisht besimtarët fetarë, gjithmonë kemi themeluar dhe ndërtuar komunitete rreth vendeve tona të adhurimit: para luftës civile, kishat para luftës civile dhe shkollat dhe komunitetet që kanë dalë prej tyre, ishin “të gjitha elementet e luftës për vetë-përcaktim, për identitet, përfundimisht për një shkallë të caktuar autonomie;” në epokën e Jim Crow këto ishin “qendra e jetës sociale dhe ndërveprimit; vepronin si gazeta dhe byro të inteligjencës, ishin qendra e argëtimit” dhe ndikimi i tyre aq i gjerë “sa që organizimi i saj është pothuajse politik;” dhe e njëjta gjë mbeti e vërtetë edhe pas ndarjes me tempujt proto-islamikë (p.sh., Kombi i Islamit) dhe xhamitë sunite (p.sh., komuniteti i Imam Warith Deen Muhammad). Në këtë epokë aktuale të komunitetit online me vetmi në nivele epidemike në Amerikë, duhet të sigurohemi që të angazhohemi me organizatat tona fizike. Organizatat virtuale vijnë dhe shkojnë, por vetëm përmes organizatave me trashëgimi mund të forcojmë fuqinë institucionale në afatgjatë.

Nëse nuk e bëjmë, fisnikëria dhe prestigji që ndjenin komunitetet e hershme muslimane që kushtuan aq shumë për komunitetet tona për të arritur nivelin që kemi trashëguar sot, do të fillojnë të zhduken në dy deri në tre breza. Për më tepër, mund të sigurojmë që të kemi sisteme llogaridhënieje në vend.

Një sfidë reale është se ndryshimi nuk ndodh brenda natës dhe nuk do të ndodhë thjesht duke kritikuar nga periferia. Padyshim, shumë prej nesh kanë përvoja të mëparshme që mund të na dekurajojnë nga ri-angazhimi në punën e komunitetit, por duhet të bëjmë çfarëdo që është brenda kapacitetit tonë. Puna në komunitet nuk është e kufizuar vetëm në davetin përballë dhe as kjo nuk është komponenti më jetik. Ne kemi nevojë që të gjithë të përfshihen – p.sh., të angazhohen njerëzit me punë vullnetare në çfarëdo kapaciteti, menaxhimi i programeve, të qenit anëtarë të bordit, etj. – për të siguruar që rrjedha e davetit të jetë e bazuar në një etikë profetike të dashurisë dhe shërbimit.

Aspekti individual (Klerikët)

Ne, si klerikë, duhet të sigurojmë që të kemi nivele të shumta të llogaridhënies për veten tonë – një konsorcium të kolegëve, mentorëve dhe dijetarëve që do të ofrojnë këshilla kur e kërkojmë dhe të monitorojnë ndërveprimet tona (online dhe offline). Po, të gjithë përpiqemi të kemi takvallëk (frikë-respekt me ndërgjegje të lartë), por jemi ende njerëz. Për më tepër, takvallëku është vetëm një pjesë e mandatit hyjnor. Ai na tha të “bashkëpunojmë me njëri-tjetrin në mirësi dhe drejtësi, dhe mos bashkëpunoni në mëkat dhe shkelje. Dhe jini të devotshëm ndaj Allahut. Me të vërtetë, Allahu është i ashpër në ndëshkim.” Si klerikë, pasojat e neglizhimit të kësaj mund të çojnë në shkelje ndaj vetes, pasi të gjithë ne do të jemi përgjegjës për veprimet tona, por gjithashtu ndikojnë negativisht në jetën emocionale dhe fetare të shumë të tjerëve. Kjo është veçanërisht e rrezikshme në epokën e mediave sociale.

Daveti nuk është kurrë i lehtë; prova të mjaftueshme për këtë gjenden në biografitë e profetëve dhe të dijetarëve. Ata dorëzuan jetët e tyre për këtë kauzë dhe shumë prej tyre vdiqën për hir të tij. Nëse ata janë të parët e shpirtërorëve dhe shërbejnë si trupat tokësorë atëherë, për të përdorur metaforën e Saad Jakubit, mediat sociale janë forca ajrore. Mediat sociale duhet të përdoren vetëm për të mbështetur punën në terren dhe jo për ta zëvendësuar atë. Mediat online duhet të angazhohen strategjikisht për të hedhur një rrjet më të gjerë dhe të rritet ndërgjegjësimi, por nuk duhet të jetë alokimi kryesor i burimeve tona. Për më tepër, në mënyrë ideale nëse menaxhohet me qëllim për qëllime të davetit, ajo duhet të menaxhohet nga disa persona. Kjo kufizon mundësitë për sjellje të papërshtatshme. Siç tha shoku i Profetit ﷺ, Ibn Umeri, “Më pëlqen të vendos mes haramit (të ndaluara) dhe vetes një barrierë të Hallalit në mënyrë që të mos bie në haram.”

Më e rëndësishmja, nuk duhet kurrë të harrojmë se shërbimi ynë si klerikë është një bekim nga Allahu, jo një e drejtë, dhe për këtë arsye një amanet (besë) e rëndë nga Allahu. Asgjë nuk duhet të vendoset me rëndësi më të lartë se lidhja jonë personale me Allahun dhe të sigurohemi për sinqeritetin në veprimet tona. Allahu thotë në Kuran: “O besimtarë! Pse thoni atë që nuk e bëni? Sa e neveritshme është në shikimin e Allahut që të thoni atë që nuk e bëni!” Por kjo është më e rëndësishme për njerëzit e dijes dhe ata që shërbejnë sepse ne duhet të dimë më mirë.

Përfundim
Ndërsa prezantohemi me teknologji dhe mjete të komunikimit gjithnjë e më të reja dhe ndërsa komuniteti ynë vazhdon të rritet, nuk duhet të jemi të shkurtëpamës dhe të nxitojmë për të përqafuar gjërat. Ndryshimi ynë duhet të jetë parimor dhe etik, dhe të marrë parasysh ndikimin më të madh afatgjatë. Daveti nuk është ndryshe. Nëse nuk jemi të zotët e mendjes dhe të kujdesshëm, komuniteti musliman amerikan i fëmijëve tanë mund të mos ketë klerikë që ta drejtojnë atë.

Dhe, në fund të fundit, tek Allahu është e gjithë suksesi!

 

 

Abdul-Malik Merchant

 

Imam Abdul-Malik Merchant përfundoi Studimet Islame – duke specializuar në kulturën islame, një program i Universitetit Ummul Kura në Mekë të Arabisë Saudite. Pas gati 10 vitesh studimi dhe jetese jashtë vendit, Merchant u kthye në Boston, në vitin 2016 për të marrë një pozicion udhëheqës duke u fokusuar kryesisht në kujdesin shpirtëror dhe këshillimin e xhematit në xhaminë më të madhe të New England. Më pas, në vitin 2019, ai shërbeu si kapelan musliman në Universitetin Tufts dhe Departamentin e Sherifit të Qarkut Essex.

Në pranverën e vitit 2020, Imami Merchant përfundoi një Master të Studimeve Teologjike në Shkollën e Teologjisë të Universitetit të Bostonit, duke u përqendruar në teologjinë praktike. Imami Merchant aktualisht shërben si kapelan kryesor në zyrën e Imamëve të Shoqërisë Muslimane të Zonës së Dulles (ADAMS). Ai gjithashtu shërben si anëtar i bordit të Fondacionit Musliman Wellness.