ISLAMI DO TË ARRIJË ATY KU ARRIN DITA DHE NATA
عَنْ تَمِيمٍ الدَّارِيِّ قَالَ : سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ : ” لَيَبْلُغَنَّ هَذَا الْأَمْرُ مَا بَلَغَ اللَّيْلُ وَالنَّهَارُ، وَلَا يَتْرُكُ اللَّهُ بَيْتَ مَدَرٍ وَلَا وَبَرٍ إِلَّا أَدْخَلَهُ اللَّهُ هَذَا الدِّينَ بِعِزِّ عَزِيزٍ، أَوْ بِذُلِّ ذَلِيلٍ، عِزًّا يُعِزُّ اللَّهُ بِهِ الْإِسْلَامَ، وَذُلًّا يُذِلُّ اللَّهُ بِهِ الْكُفْرَ “.
Transmeton imam Ahmedi nga Temim Dariu se i dërguari i Allahut, sallallahu alejhi ue sellem, ka thënë: “Ju betohem që kjo punë (islami) do të mbërrijë aty ku ka mbërritur dita e nata. Allahu nuk do të lërë shtëpi e tendë pa e futur këtë fe, me krenarinë e krenarit apo përuljen e të përulurit; krenari me të cilën Allahu krenon islamin dhe përulje me të cilën përul kufrin”.
Fjala e përmendur në hadith (bejte meder – بيت مَدَر) fjalë për fjalë e ka kuptimin shtëpi balte, shtëpi qerpiçi, ndërsa fjala tjetër (bejte ueber) fjalë për fjalë është banesë lëkure, me kuptimin e tendës; sepse “ueber” (الوَبَر) është lëkura e deveve, të cilën arabët e regjnin, e përpunonin dhe e gatitnin në formë shtresash për ngritjen e tendave.
Bashkësia njerëzore, që në lashtësi, për nga mënyra e jetesës, ka qenë e ndarë në dy grupe të mëdha; në banorë të ngulur dhe në nomadë të shpërngulur. Banorët e ngulur (arb. الحَضَر) janë ata që banojnë vazhdimisht në një vend; fshat apo qytet. Këta ka pasur për qëllim profeti, sallallahu alejhi ue sellem, në këtë hadith me fjalën “shtëpi balte”. Banorët e ngulur banojnë në shtëpi të përhershme të cilat ndërtohen me gurë ose me dhé, me baltë të papjekur, pra me qerpiç (arb. اللَّبِن) ose me tulla, pra me baltë të pjekur (arb. الآجُر). Fjala e përdorur në hadith i përfshin të dyja.
Ndërsa nomadët (arb. البَدو) nuk banojnë në një vend të caktuar. Ata shpërngulen me tendat e tyre nga një vend në tjetrin, në kërkim të kullotave dhe shiut, ose të diktuar nga tregëtia me të cilën merren. Ata nuk jetojnë në shtëpi të ngulura por në tenda. Ata ka pasur për qëllim profeti s.a.v.s. me frazën “shtëpi lëkure”.
Kuptimi i hadithit është që islami do të hyjë kudo ku ka njerëz, në qytete, fshatra apo zona të banuara nga nomadë. Nuk do të mbetet vend pa arritur islami. Ai jo vetëm do të mbërrijë çdo vend, po do të mbërrijë me krenari, me pushtet dhe fuqi; e kush e pranon atë do të jetojë krenar e kush nuk e pranon atë do të jetojë i përulur para muslimanëve.
Ky kuptim që thamë, ka ardhur i shtjelluar në një hadith tjetër, po në Musnedin e imam Ahmedit, nga Mikdad ibën Esvedi thotë: E kam dëgjuar të dërguarin e Allahut, sallallahu alejhi ue sellem të thotë: “Nuk do të mbetet në faqe të tokës shtëpi apo tendë pa e futur Allahu në të fjalën e islamit me krenari të krenarit apo përulje të të përulurit; ose Allahu do t’u japë krenari duke i bërë pasues të saj (fjalës së islamit) ose do t’i ulë duke qenë të nënshtruar ndaj saj (fjalës së islamit)”. Fjala e islamit këtu është fjala e teuhidit “la ilahe illallah”.
Këto fjalë i dërguari i Allahut ua drejtonte shokëve të tij kur islami ishte akoma një thirrje lokale, e kufizuar brenda Medines apo në ndonjë fis arab aty këtu. Nuk do të kalonte shumë kohë dhe këto fjalë do të përmbusheshin. Vise nga skaji më i largët i lindjes e gjer në skajet më të largëta të perëndimit do të hynin në islam. Edhe popujt e tjerë që nuk kishin hyrë në islam; rusë, frëng, grekë e latinë, do t’u paguanin muslimanëve taksa e tatime. Përmbledhtas, kuptimi i hadithit është se islami do të hyjë shtëpi më shtëpi e tendë më tendë, në një formë apo në një tjetër, duan apo nuk duan njerëzit.
Këto fjalë u realizuan brenda dy shekujsh, megjithëse atëherë kur u thanë jo vetëm muslimanët ishin të izoluar, po edhe vetë arabët me tërësinë e tyre ishin të prapambetur në krahasim me botën tjetër. Arabët nuk dinin ç’ishin ligjet e qeverisja dhe organizimi i tyre ishte akoma fisnor. Mirëpo erdhi islami për t’i ngritur nga hiçi. Ishte e paimagjinueshme për një popull kryesisht nomad, që nuk kishte arritur të themelonte pushtet as për veten e tij, të shtrihej me sundim aty ku zbardh dita e bie nata, nga lindja gjer në perëndim, aq fuqishëm sa nuk do mbetej shtëpi e tendë pa hyrë, me hir e me pahir. Ishte e paimagjinueshme! Ja që islami arriti, sepse ai është prej Allahut, e po të mos ishte prej Allahut nuk do të arrinte; sepse këtë askush tjetër në histori nuk e ka arritur.
Në fakt kjo nuk ka të bëjë vetëm me atë kohë. Islami në vetvete ngërthen elemente e karakteristika që i japin fuqi edhe atëherë kur është i kufizuar dhe e kthejnë atë në dominant kudo që të hyjë. Kjo duket qartë edhe në këtë kohë. Vetëm pak liri i duhej islamit në Evropë për t’u përhapur. Vetëm pak liri dhe pa dyshim shekulli që ne jetojmë në Evropë do të jetë shekulli i islamit. Është si orteku që kur niset nuk ndalet. Realiteti i sotëm dëshmon për këtë. Faktet e prekura dëshmojnë për këtë dhe falenderimi i takon vetëm Allahut sunduesit të gjithësisë.
Hoxhë Florian Leli
