Nxitimi për të dhënë fetva

Shumë herë hoxhallarët përjetojnë raste dhe momente kur pyeten për gjëra të ndryshme, disa prej tyre i dinë e disa prej tyre nuk i dinë. Kjo gjë është shumë normale, sepse secili hoxhë dhe dijetar është e pamundshme ti dijë të gjitha çështjet e fesë, pasiqë feja është shumë e madhe dhe dija mbi fenë kërkon tërë jetën e njeriut. Është nder dhe moral kur jemi në raste që nuk i dimë disa çështje të caktuara të themi nuk e di, do të hulumtojë dhe studioj këtë çështje dhe do të gjej përgjigjen e pastaj do të përgjigjem. Sepse kështu kanë vepruar muslimanët e parë që nga Pejgameri, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem e deri të dijetarët e këtij shekulli. Kurse është vepër shumë e shëmtuar dhe aspak e arsyetuar fetarisht të flasim për gjërat që nuk i dimë dhe tu përgjigjemi të gjitha pyetjeve që na parashtrohen duke mos u kujdesur që në këto përgjigje që japim a kemi ndonjë argument apo mendim të ndonjë dijetari që ka folur mbi këtë çështje.

Raste nga kjo kategori e dytë e hoxhallarëve rastisim shumë dhe ballafaqohemi me ta jo vetëm nëpër oda burrash ku bëhen muhabete të ndryshme por edhe nëpër shkrime të ndryshme nëpër revista dhe gazeta apo në internet. Kjo është ajo që na shtyn të flasim pak për këtë temë.

Imami i pejgamberëve, i zgjedhuri i të devotshmëve, shembulli i evliave, Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kur ti vinte ndonjë çështje që nuk kishte dije për te ndalej dhe pritke ti vjen ndonjë shpallje nga All-llahu, subhanehu ve teala, që ti tregojë për këtë gjë.

I këtillë ka qenë edhe sjellësi i shpalljes, Xhibrili, alejhisselam dhe melaqet tjera të ndershme, të cilat nuk flitnin pa dije.

Transmeton Imam Ahmedi në Musnedin e tij nga Muhamed ibën Xhubejr ibën Mut’imi, i cili transmeton se babai i tij ka shkuar te Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, e i ka thënë: Pejgamber i All-llahut, cili vend është më i keqi? I ka thënë: nuk e di. E kur i erdhi Xhibrili, alejhisselam, i tha: cili vend është më i keqi. Ai u përgjigj: nuk e di. Më duhet ta pyes Zotin tim, azze ve xhel-le. Shkoi Xhibrili dhe kaloi një kohë. Pastaj u kthye e tha: Muhammed, më herët më pyete: cili vend është më i keqi, e unë të thash: nuk e di. Kam pyetur Zotin tim: cili vend është më i keqi? Ai më tha: tregjet”. (Shejh Albani në librin “Sifetul- Fetva vel-Mufti vel-Mustefti” fq. 9 thotë: e transmeton Hakimi me sened Hasen).

Shikoni çfarë pozite të lartë paska fjala: “nuk e di”!

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nuk e ditka, po edhe Xhibrili, alejhisselam, nuk e ditka, mirëpo asnjëri prej tyre nuk foli me hamendje dhe pa dije, por kërkuan dijen mbi këtë pyetje.

Melaqet ndalet në kufijtë që ua ka caktuar All-llahu, azze ve xhel-le, ato nuk i veprojnë ato gjëra që nuk i dinë dhe argument për këtë gjë është fakti se kur All-llahu i ka pyetur për emrat e gjërave ata kanë treguar se nuk dinë:

“…Më tregoni për emrat e këtyre (sendeve të emërtuara), nëse jeni të drejtë (çka mendoni)?” (Engjëjt) Thanë: “Ti je i pa të meta, ne nuk kemi dije tjetër përveç atë që na e mësove Ti. Vërtetë, Ti je i Gjithëdijshmi, i Urti!” (El-Bekare: 31- 32).

Çka i pengon një njeriut që nuk di ndonjë gjë të thotë: nuk e di, kurse në këtë gjë ka yrnek Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, Xhibrilin dhe melaqet?!

Këtë metodë e kanë pasuar edhe shokët e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem dhe nuk janë larguar nga kjo metodë as sa një pëllëmbë, ata nuk kanë marrë përsipër gjëra që nuk mund ti bëjnë e as që janë stolisur me gjëra që nuk i posedojnë.

Transmeton Ejubi nga Ibën Ebu Melike , radijall-llahu anhu, se e kanë pyetur Ebu Bekrin, radijall-llahu anhu, për një ajet, kurse ai u ka thënë: “Cila tokë do të më mbante, cili qiell do të më strehonte, ku do të shkoj dhe çka do të bëj nëse flas për Kur’anin gjëra që si ka patur për qëllim All-llahu, azze ve xhel-le?!

Aliu, radijall-llahu anhu, ka thënë: e dini gjënë më të freskët për mua? E përsëriti këtë gjë tre herë. I thanë: na trego o kryetar i muslimanëve. Tha: të pyetet njeriu për një gjë që nuk e di e të thotë: nuk di”.

Gjithashtu Aliu, radijall-llahu anhu, ka thënë:

“Pesë gjëra nëse i ka me vete njeriu në vete i arsyetohet udhëtimin e tij për to deri në Jemen dhe i mjaftojnë posedimi i tyre si kompensim nga ky udhëtim:

– Vetëm Zotit ti frikohet;

– Vetëm mëkateve të veta tu frikohet;

– Mos ti vijë turp atij që nuk di të mësojë;

– Ai që di kur pyetet për gjërat që nuk i di mos të turpërohet që të thotë: nuk e di;

– Durimi ka pozitën në fe sikurse koka në trup.

Një beduin takoi Abdullah ibën Omerin e i tha: a je ti Ibën Omeri? Tha: po, unë jam. Tha: kam pyetur për ty dhe më drejtuan te ti. Tha: a trashëgon halla? Tha: nuk e di. Tha: edhe ti nuk e di?! Po, tha, nuk e di. Shko te dijetarët në Medinë e ata të tregojnë. Kur u nisë për të shkuar ia puthi duart e tha: sa bukur foli Ibën Omeri, u pyet për një gjë që nuk e dinte dhe tha: nuk e di.

Abdullah ibën Mesudi, radijall-llahu anhu, ka thënë:

“Kush ka dije le të flet e ai që nuk ka dije le të thotë: All-llahu e di, sepse All-llahu, azze ve xhel-le, i ka thënë Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem:

“Thuaj (Muhammed): “Unë nuk kërkoj prej jush ndonjë shpërblim, dhe unë nuk jam prej atyre që bëjnë trillime”. (Sad: 86).

Ibën Abasi dhe Ibën Mesudi, radijall-llahu anhuma, kanë thënë:

“Kush u jep fetva njerëzve për çdo çështje që e pyesin ai është i çmendur”. (Shiko: “A’lamul-Muvekiin”, 2/ 184).

Bera ibën Azib, radijall-llahu anhu, ka thënë: “Kam takuar treqind pjesmarrës në Bedër, kurse secili prej tyre dëshironte që shoku i vet të jep fetvanë dhe të rehatohet”.

Ebu Husejn El-Esediu ka thënë: “Sot ju po jepni fetva për disa çështje që nëse i parashtroheshin Omerit, radijall-llahu anhu, ai do t’i mblidhte pjesmarrësit e Bedrit për këtë gjë”. (Shiko: “Sifetul- Fetva vel-Mufti vel-Mustefti” të Ibën Hamdan Hanbeliut, me recension të shejh Albanit, fq. 7).

Këtë rrugë kanë ndjekur edhe dijetarët që kanë ardhur pas sahabëve, andaj u bënë pasues të sinqertë dhe imamë të udhëzimit.

Një herë e pyetën Kasim ibën Muhamed ibën Ebu Bekrin, radijall-llahu anhu, për një gjë, e ai tha: nuk e di. Pyetësi tha: unë vetëm ty të njoh e nuk njoh tjetër kënd! Kasimi tha: mos shiko mjekrrën e gjatë dhe numrin e madh të njerëzve rreth meje. Vallahi nuk e di këtë çështje. Një plak nga fisi kurejsh, i cili ishte ulur aty afër tha: djalosh kapu për këtë njeri, sepse vallahi nuk të kam parë në ndonjë tubim më fisnik se ky tubim. Kasimi tha: vallahi të më këputet gjuha është më e dashur për mua se sa të flas pa dije”.

Një njeri pyeti Malik ibën Enesin disa ditë për një gjë, e ai ia ktheu: unë flas për gjërat që mendoj se ka hajr në to, kurse nuk e di këtë çështje tënde.

Hejthem ibën Xhemili thotë:

“Kam qenë dëshmitar se kanë pyetur Malikun tetëdhjet e katër çështje, kurse për tredhjet e dy tha: nuk e di”.

Nxënësit e tij kanë thënë: ndodhke disa herë që ti parashtrohen pesëdhjet pyetje e për asnjërën mos të ketë përgjigje e thoshte: “Kush do të përgjigjet për ndonjë çështje para se të përgjigjet duhet ta paramendon veten mes xhennetit dhe xhehenemit dhe si do të shpëton në ahiret e pastaj le të përgjigjet.

Një herë e pyetën për një çështje e ai tha: nuk e di. I thanë: është shumë e lehtë! Ai u hidhëruar dhe tha: në dije nuk ka asgjë të lehtë, a nuk ke dëgjuar fjalën e All-llahut, subhanehu ve teala:

“Ne do të shpallim ty fjalë të rëndë (të madhe)”. (El-Muzemil: 5).

Tërë dija është e rëndë e sidomos ajo për të cilën do të japim llogari në Ditën e Gjykimit.

Imam Maliku, rahimehull-llah, ka thënë: nuk kam dhënë fetva derisa nuk kanë dëshmuar shtatëdhjet dijetarë se unë jam i aftë për një gjë të tillë.

Imam Maliku, rahimehull-llah, ka thënë: Njeriu nuk duhet ta sheh veten të aftë për një gjë derisa nuk pyetë më të diturit për këtë gjë. Unë nuk fillova të jap fetva derisa nuk pyeta Rebian dhe Jahja ibën Seidin. Ata më urdhëruan ta bëjë këtë gjë, e sikur të më kishin ndaluar do ta braktisja.

Ebu Nuajmi, rahimehull-llah, thotë: Nuk kam parë dijetar që më së shumti e përdor fjalën: nuk e di se sa Malik ibën Enesi, radijall-llahu anhu.

Njëherë e kishin pyetur Shabiun për një gjë, e ai kishte thënë: nuk e di. I thanë: a nuk turpërohesh nga fjala nuk e di, kurse ti je fekihu i Irakut?! Tha: mirëpo melaqet nuk janë turpëruar kur kanë thënë:

“…ne nuk kemi dije tjetër përveç atë që na e mësove Ti”. (El-Bekare: 31).

Ebu Dhejali thotë: mësoje fjalën “nuk di” sepse nëse thua: nuk di, njerëzit të mësojnë derisa të dishë, e nëse thua di, njerëzit të pyesish derisa të mos dishë.

Imam Sahnuni, autori i librit “El-Mudevene” ka thënë:

“Njeri më fatzi është ai që shet ahiretin për dynjanë, kurse edhe më fatzi se ky është ai që shet ahiretin e tij për dynajën e dikujt tjetër. Ibën Hamdani thotë: mendove rreth asaj se kush mundet të shet ahiretin e vet për dynjanë e tjetërkujt, e mësova se ai është myftiu “.

Ai gjithashtu ka thënë:

“Më pyesin për ndonjë çështje të cilën e di, mirëpo ngruoj të përgjigjen ngase urrejë nxitimin e tjerëve pas meje.

Kur i kanë thënë se nuk je duke u përgjigjur për disa pyetje që nëse i pyesim disa nxnënës tu ata do të ishin përgjigjur, atëherë ai tha: fitneja nga përgjigjeja e saktë është më e rëndë se sa fitneja e pasurisë.

Një njeri pa Rebia ibën Abdurahmanin duke qajtur e i tha: pse po qanë? Tha: kërkojnë fetva nga ai që ska dije dhe është shfaqur në Islam një poblem shumë i madh.

Imam Ibën Hamdan Hanbeliu, rahimehull-llah, i cili ka vdekur në vitin 695 sipas hixhretit, pasiqë i citoi këto tekste tha:

“Çka do të kishte thënë po të kishte parë njerëzit e kohës tonë, guximin e atij që ska dije për të dhënë fetva, edhe pse ka shumë pak përvojë, biografi të keqe dhe sekret të kobshëm, por ka për qëllim syefaqësinë dhe publicitetin, imitimin e njerëzve të ndershëm dhe fisnik të njohur, dijetarëve të thelluar në dije, edhe pse këta njerëz këshillohen mirëpo nuk ndalen, mashtrohen me grumbullimin e xhahilëve rreth tyre ai që hapëron drejt gjërave për të cilat nuk është i aftë qoftë dhënie e fetvasë, apo gjykim apo dhënie të mësimit, bën mëkat, kurse shumica e atyreve që insistojnë dhe vazhdojnë në këtë rrugë bëhen fasika, nuk lejohet të merret fjala, fetvaja dhe gjykimi i tyre”. (Shiko: “Sifetul- Fetva vel-Mufti vel-Mustefti” të Ibën Hamdan Hanbeliut, me recension të shejh Albanit, fq. 7).

Nëse ky Imam i ka thënë këto fjalë në atë kohë, në shekullin e shtatë sipas hixhretit, çfarë do të na mbetet neve të themi shtatë shekujsh pas tij?! Çfarë fjalë duhet të zgjedhim dhe çfarë fjali duhet të thurrim për të shprehur brengën, mërzinë dhe keqardhjen e madhe për këtë kohë tonën dhe për gjendjen e atyreve që sot kanë marrë pozitën e fetvadhënësve?! All-llahu na ruajtë dhe na dhashtë dije të dobishme dhe vepra të mira!

Kasimi, rahimehull-llah, thotë:

“Nëse njeriu dëshiron ta nderon vetveten let mos flet asgjë tjetër përpos asaj që e di pastaj tha: të jetojë njeriu injorant dhe most ë dijë asgjë përpos obligimeve, është më mirë se sa të flet për All-llahu dhe Pejgamberin e Tij pa dije”.

Njeriu që kujdeset për dynjanë dhe ahiretin e vet nuk e fut vetveten në gjërat të cilat nuk i di dhe për të cilat nuk është i aftë, kurse ai që kujdeset dhe preokupohet me atë që flasin njerëzit për te në dynja, duhet ta dijë se kjo dynja është kalimtare dhe mashtruese, kurse brenga e vërtetë duhet të jetë për ditën kur do të dalim para All-llahut, për atë Ditë kur çdo gjë do të del në shesh dhe asgjë nuk do të mbetet e feshur.

Muadh ibën Xhebeli, radijall-llahu anhu, rrëfen se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:

“Secili njeri që në dynja vepron ndonjë vepër për syefaqësi dhe publicitet, do ti del në shesh kjo gjë para njerëzve në Ditën e gjykimit”. (sahih, Taberaniu).

Pra, kjo çështje ka të bëjë me vetmohimin, dorëzimin All-llahut dhe sinqeritetin.

Omeri, radijall-llahu anhu, ka thënë:

“Ai që ka qëllim të sinqertë në të vërtetë edhe nëse është kundër atij, do ti mjafton All-llahu për problemet eventuale mes tij dhe njerëzve, kurse ai që stoliset me gjërat që nuk i ka, e shëmton All-llahu”.

Imam Ibën Kajimi, rahimehull-llah, duke sqaruar këtë fjalë të Omerit, radijall-llahu anhu, thotë:

“Kjo fjalë është identike me fjalët pejgamberike dhe normale për të dalur nga njeriu vizionar dhe i inspiruar. Këto dy fjalë janë prej thesareve të dijes dhe ai që di ti shpërndanë si duhet i bën dobi vetes dhe përfiton maksimalisht prej tyre. Fjala e parë “ai që ka qëllim të sinqertë në të vërtetë edhe nëse është kundër atij, do ti mjafton All-llahu për problemet eventuale mes tij dhe njerëzve” është baza dhe burimi i çdo të mire, kurse fjala e dytë “ai që stoliset me gjërat që nuk i ka, e shëmton All-llahu” është baza dhe burimi i çdo të keqe.

Nëse njeriu ka nijet të sinqertë dhe qëllimi, brenga dhe dija e tij janë për All-llahun, atëherë All-llahu do të jetë me te, sepse All-llahu është me ata që janë të devotshëm dhe me ata që bëjnë mirë Ai që ka me vete All-llahun a ka kush mund ta fiton dhe ti bënë të keqe?! Nëse All-llahu është me një njeri, kujt duhet ti frikohet?! E nëse nuk ka All-llahun me vete, kënd duhet ta shpreson?! Kujt duhet ti beson dhe kush do t’i ndihmon?!

Nëse një besimtar vepron sipas të vërtetës ndaj vetes dhe ndaj tjerëve, nëse këtë e bën për All-llahun dhe me ndihmën e All-llahut, atëherë nëse qiejtë, toka dhe kodrat i bëjnë kurthe, do ti mjafton All-llahu që të mbrohet nga këto kurthe, do t’i jep zgjidhje dhe rrugëdalje. Njeriu dështon për shkak të shkujdesit dhe mangësisë në këto tre gjëra, ose në dy apo në njërin prej tyre. Nëse dikush vepron diçka për të kotë nuk ndihmohet, e nëse ndihmohet për momentin kjo nuk domethënë se atij i takon fundi, por në fund është i qortuar dhe i dështuar. Nëse dikush vepron një gjë me të drejtë, mirëpo nuk e bën këtë vepër sinqerisht për All-llah, por e bën për të kërkuar lavdatë, falënderim, mirënjohje apo shpërblim prej njerëzve, apo për të arritur ndonjë qëllim të dynjasë, domethënë këto gjëra janë qëllimi i tij parësor, kurse veprimi për të vërtetën është mjet që e shpien atë në këtë qëllim, këtij nuk i garantohet ndihmesa dhe fitoreja, sepse All-llahu ka garantuar ndihmesën dhe fitoren atij që lufton për All-llahun dhe lufton për të qenë Fjala e All-llahut më e larta, e jo atij që vepron për vetveten dhe nepsin e tij, sepse ky njeri nuk është nga mesi i të devotshmive e as nga bamirësit. Nëse ndihmohet do të ndihmohet për aq sa ka hak me te, sepse All-llahu vetëm hakun e ndihmon, e nëse pushtetin e kanë ithtarët e të kotës, atëherë fitojnë aq sa janë durimtar, sepse durimi çdo herë ngadhnjen, e nëse durimtari vepron për të drejtën, atëherë fiton dhe përfundimi atij i takon, e nëse e ka për të kotë, atëherë nuk ka përfundim. Nëse një njeri vepron për të drejtën, por mbështetet në fuqinë dhe unin e tij, e jo në ndihmën e All-llahut, duke u mbështetur në Te dhe duke iu dorëzuar Atij dhe duke u distancuar nga fuqia dhe aftësia e tij, atëherë këtij njeriut nuk i ndihmohet dhe gëzon përkrahje aq sa vepron si duhet. Pika kryesore e kësaj çështjeje qëndron në faktin se realizimi i këtyre dy tevhideve në veprimet tona për All-llahun asgjë nuk mund ti kundërshton, kurse ky njeri do të gëzon ndihmën dhe përkrahjen e All-llahut, sadoqë e sulmojnë armiqtë

Këto tre gjëra janë baza e lumturisë së njeriut dhe domethënia e fjalës:

“Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm te Ty kërkojmë ndihmë! Udhëzona (përforcona) në rrugën e drejtë!”. (El-Fatiha: 5- 6).

Njerëzit më të lumtur janë adhuruesit, ata që kërkojnë ndihmë dhe udhëzohen kah ajo që kërkojnë, kurse më fatzitë janë ata që privohen nga këto gjëra. Dikush mund të ketë hise në “vetëm Ty të adhurojmë” mirëpo mos të ketë aspak hise në “vetëm te Ty kërkojmë ndihmë” ose të jetë e dobët, ky padyshim është i braktisur, i poshtëruar dhe i dëshpëruar. Dikush ka hise të fuqishme në “vetëm te Ty kërkojmë ndihmë”, kurse hiseja në “vetëm Ty të adhurojmë” e dobët apo inekzistente, ai do të ketë pushtet, dominim dhe fuqi, mirëpo nuk i takon përfundimi i gjërave, madje përfundimi i tij do të jetë përfundimi më i keq. I treti ka hise në “vetëm Ty të adhurojmë” dhe në “vetëm te Ty kërkojmë ndihmë”, mirëpo hiseja e tij në udhëzim në arritjen e qëllimit të jetë shumë i dobët, sikurse është gjendja e shumë adhuruesve dhe asketëve, të cilët kanë shumë pak dije mbi të vërtetat që me to ka dërguar All-llahu Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem (shiko: “Alamul-Muvekiinë”, 2/ 178).

Shiko çfarë sqarimi interesantë na ka sjellur Imam Ibën Kajimi, rahimehull-llah, në lidhje me nijetin dhe synimin e të mirave të kësaj dynjaje nga dija fetare, edhe pse këto porosi kanë të bëjnë në përgjithësi me jetën e besimtarit dhe veprave të tyre të mira që i bëjnë në dynja.

Duhet të përmendim edhe një pikë shumë të rëndësishme që ka lidhje me dhënien e përgjigjes apo fetvasë atyreve që pyesin.

Hoxha, dijetari apo myftiu duhet të interesohet të kupton seriozitetin dhe sinqeritetin e pyetësit, me aq sa mundet, dhe të verifikohet se ky njeri nuk pyet për provokim apo për luksoz, por sepse ka nevojë.

Ejub Sihtijaniun kur e pyeste dikush diçka i thoshte: përsërite pyetjen. Nëse e përsëritke njësoj sikur në rastin e parë, i jepte përgjigje, përndryshe nuk i jepte përgjigje. Kjo tregon intelegjencën dhe kuptimin e tij të thellë të njerëzve.

Imam Ibën Kajimi, rahimehull-llah, thotë:

“Nga ky qëndrim ka disa dobi, prej tyre janë edhe këto:

– Sqarohet edhe më mirë çështja për të cilën pyet;

– Ndoshta pyetësit i ka ikur ndonjë element, me përmendjen e të cilit ndërron tërësiht dispozita fetare;

– Pyetësi gjatë parashtrimit për herë të parë të pyetjes mund të jetë i dekoncenturar dhe me përsëritjen e pyetjes koncentrohet;

– Del në shesh insistimi i pyetësit pët të marrë përgjigjen që i konvenon apo del në shesh se kjo çështje në realitet aspak edhe nuk ekziston, etj. (shiko: “Alamul-Muvekiinë”, 2/ 187).

Dijetarët duhet të jenë shumë të sigurtë gjatë dhënies së përgjigjeve dhe fetvave dhe nuk duhet të nxitojnë, përpos kur në këtë veprim i detyron ndonjëdomosdoshmëri fetare dhe janë të bindur prerazi mbi atë që japin fetva.

Sherijati ka ndaluar rreptësisht fshehjen e dijes dhe u është kërcënuar me kërcënim të madh atyreve që e fshehin atë. Këto gjëra shumë mirë i kanë kuptuar dijetarët përgjatë historisë islame, andaj dijen e kanë vënduar aty ku e ka vendin dhe nuk e kanë fshehur nga ai që serizoisht e kërkon këtë dije.

Shejh Ahmed Shakiri, rahimehull-llah, thotë:

“Përhapja e dijes është obligim dhe nuk lejohet fshehja e tij, mirëpo duhet dhënë atyreve që e meritojnë dhe lejohet të fshihet nga ata që nuk janë të gatshëm ta marrin dhe nga ata që insistojnë në gabim edhe pse u sqarohet e sakta”. (Shiko: “El-Baithul-Hathith”, fq. 133).

Abdullah ibën Amëri, radijall-llahu anhuma, rrëfen se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:

“Ai që fsheh dijen, All-llahu e freron me frerë të zjarit në Ditën e Kijametit”. (Sahih, Ibën Hibani dhe Hakimi).

All-llahu na dhashtë kuptim të mprehtë dhe devotshmëri në fjalë dhe vepra. Amin!

Bekir Halimi

Në hutben e ardhshme do të flasim për defektin e fundit të atyreve që janë nisur rrugës së mësimit të fesë e ajo është:

“Zilia dhe mëria”

Bekir Halimi,
29.12.2006