Falënderimi i takon All-llahut. Atë e
falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga
All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon
All-llahu s’ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s’ka kush e
udhëzon. Dëshmoj se s’ka hyjni tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe
dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.


“O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një
frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!” (Ali Imran:
102)
“O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një
veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e
gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin,
se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju.” (En-Nisa:1)
“O ju
besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju
mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton
All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh.”
(El-Ahzab:70:71)
Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut,
kurse udhëzimi më i mirë – udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu ‘alejhi ve
sel-lem. Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, çdo shpikje është bid’at dhe
çdo bid’at është lajthitje, e çdo lajthitje çon në
zjarr…

Jeni ndihmëtarët e Zotit

All-llahu, subhanehu ve teala, në Kur’an thotë:

{ íóÇ ÃóíøõåóÇ ÇáøóÐöíäó ÂóãóäõæÇ ßõæäæÇ ÃóäÕóÇÑó Çááøóåö ßóãóÇ ÞóÇáó ÚöíÓóì ÇÈúäõ ãóÑúíóãó áöáúÍóæóÇÑöíøöíäó ãóäú ÃóäÕóÇÑöí Åöáóì Çááøóåö ÞóÇáó ÇáúÍóæóÇÑöíøõæäó äóÍúäõ ÃóäÕóÇÑõ Çááøóåö }

“O ju që besuat, bëhuni ndihmëtarë të All-llahut, si Isai, biri i Merjemes, havarijjunëve (besimtarëve të vet të sinqertë) u pat thënë: “Kush është ndihmëtar imi për në rrugën e All-llahut?” Havarijjunët i thanë: “Ne jemi ndihmëtarë të rrugës së All-llahut!”. (Es-Saff: 14).

Ku është ndihmesa që ia kanë dhënë ata Isaut, alejhisselam, kurse Isau, alejhisselam, me askend nuk ka hyrë në luftë?

Kjo ndihmesë ka qenë ndihmesë imanore:

{ ÝóÂóãóäóÊ ØøóÇÆöÝóÉñ ãøöä Èóäöí ÅöÓúÑóÇÆöíáó æóßóÝóÑóÊ ØøóÇÆöÝóÉñ ÝóÃóíøóÏúäóÇ ÇáøóÐöíäó ÂóãóäõæÇ Úóáóì ÚóÏõæøöåöãú ÝóÃóÕúÈóÍõæÇ ÙóÇåöÑöíäó }[ ÇáÕÝ:14 ] .

“… E një grup prej beni israilëve besoi, e një grup refuzoi, e Ne ata që besuan i përkrahëm kundër armikut të tyre dhe ashtu u bënë ngadhënjyes”. (Es-Saff: 14).

Ky rast është një mësim fisnik për rininë islame.

Le të mëson secili që dëshiron ta ndihmojë fenë e All-llahu se ai duhet ta realizojë adhurimin e sinqertë ndaj All-llahut, ta angazhon zemrën më respekte ndaj All-llahut.

Me këto pak fjalë do të tentojnë të bashkjetojmë me zemrat tona me ata ensarë, qoftë All-llahu i kënaqur me ata dhe muhaxhirët, të cilët kanë flijuar çdo gjë të shtrenjtë për ta ndihmuar fenë e All-llahut.

Vëllau im i dashur!

Udhëzimi është dhunti hyjnore, të cilën e fut All-llahu në zemrën e Atij që dëshiron.

Kurejshitët që jetuan me Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, që e njohën vërtetësinë dhe besnikërinë e tij, ata nuk besuan në shpalljen e tij, madje organizuan komplote për ta vrarë ate…kurse ensarët që e panë Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, dëgjuan prej tij Kur’anin për herë të parë, ata hynë me zemër dhe gjymtyrë në islam dhe dhanë shembullin e rrallë për flijim, sakrificë, vetmohim dhe kontribut.

Shenjat e ndihmesës te Ensarët janë të shumta, kurse në do të mjaftohemi duke i përmendur vetëm disa prej tyre: dashurinë, bindjen, kontributin dhe flijimin.

1- Dashuria.

Sa i përket dashurisë, mjafton se ata ishin të gatshëm të flijojnë veten, pasurinë dhe fëmijët e tyre për Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Në këtë drejtim shërben edhe ky rast:

Transmeton Hakimi me sened të vërtetë se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në betejën e Uhudit e dërgoi Zejd ibën Thabitin për ta kërkuar Sad ibën Rebiun, radijall-llahu anhuma. E gjeti në frymëmarjet e fundit. Ky i tha: Sad, Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, pyet: si je? Tha: dërgoi selam Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, dhe thuaji: jam duke nuhatur aromën e xhennetit, kurse popullit tim ensarit thuaju: nuk keni arsye para All-llahut nëse dëmtohen Pejgamberi i juaj, kurse në mesin tuaj ka sy të hapur”.

A ka dashuri më të madhe se kjo?!

Vëllau im i nderuar riktheju edhe një herë tregimeve të betejës së Uhudit që të shohish se si ata e kanë mbrojtur Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, deri në vdekje.

2- Bindja.

Bindja ata i shoqëronte që nga çasti i parë i hyrjes së tyre në fenë e madhe, ata ishin të bindur se All-llahu do ta ndihmon Pejgamberin e Tij, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.

Këtë e gjen të qartë në rastin e besatimit të dytë në Akaba, kur kërkoi Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, prej tyre që të ofrojnë çdo gjë për ta ndihmuar fenë e All-llahut, kurse çmimi i kësaj ishte xhenneti. Ata ia dhanë besën edhe pse nuk e kishin parë xhennetin, mirëpo ishin të bindur në vërtetësinë e Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishin të bindur se All-llahu do tu jep shpërblime në dy botërat, për shkak të besimit, sinqeritetit dhe ndihmesës që ia bëjnë fesë së All-llahut.

3- Kontribut.

Në këtë drejtim mund të flasim sa të duash. Çka mund të themi pas fjalës së All-llahut, azze ve xhel-le:

{ æóÇáøóÐöíäó ÊóÈóæøóÄõæÇ ÇáÏøóÇÑó æóÇáúÅöíãóÇäó ãöä ÞóÈúáöåöãú íõÍöÈøõæäó ãóäú åóÇÌóÑó Åöáóíúåöãú æóáóÇ íóÌöÏõæäó Ýöí ÕõÏõæÑöåöãú ÍóÇÌóÉð ãøöãøóÇ ÃõæÊõæÇ æóíõÄúËöÑõæäó Úóáóì ÃóäÝõÓöåöãú æóáóæú ßóÇäó Èöåöãú ÎóÕóÇÕóÉñ æóãóä íõæÞó ÔõÍøó äóÝúÓöåö ÝóÃõæúáóÆößó åõãõ ÇáúãõÝúáöÍõæäó } [ ÇáÍÔÑ : 9 ]

“Edhe ata që përgatitën vendin (Medinen) dhe besimin para tyre, i duan ata që shpërnguleshin tek ata dhe nuk ndiejnë në gjoksat e tyre ndonjë nevojë (për zili a tjetër) nga ajo që u jepej atyre (muhaxhirëve), madje edhe sikur të kishin vetë nevojë për te, ata u jepnin përparësi atyre para vetvetes. Kush është i ruajtur prej lakmisë së vet, të tillët janë të shpëtuar”. (El-Hashr: 9).

Sigurisht se e dini rastin që ndodhi mes Abdur-Rahman ibën Aufit, i cili ishte muhaxhir dhe Sad ibën Rebiut, i cili ishte ensarit, radijall-llahu anhum, kur i vëllezëroi Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, dhe kur ia ofroi Sadi gjysmën e pasurisë dhe njërën prej dy grave të tija, Abdur-Rahman ibën aufi, ia ktheu: All-llahu të dhashtë bereqet në pasurinë dhe familjen tënde, unë nuk kam nevojë për këto gjëra..

Ky nuk ka qenë qëndrim individual i Sadit, por ka qenë qëndrim kolektiv i mbarë ensarëve kundrejt vëllezërve të tyre muahxhir.

4- Flijimi.

Ne e dimë shumë mirë se sa kanë flijuar ensarët për ta ndihmuar këtë fe.

Mjafton ta përmendim rastin e Sad ibën Muadhit në betejën e Bedrit, kur Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: o ju njerëz, më jepni mendimet e juaja. E kuptoi qëllimin e Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, Sadi e tha: si duket kërkon mendimin tonë? Tha: po. Atëherë Sadi, radijall-llahu anhu, tha: “Kemi besuar në ty dhe të kemi pranuar, …deri në fund të fjalimit të tij historik.

Si rezultat i drejtë i kësaj ishte se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, e bëri dashurinë ndaj Ensarëve shenjë e besimit, duke thënë:

( ÂíÉ ÇáÅíãÇä ÍõÈ ÇáÃäÕÇÑ æÂíÉ ÇáäÝÇÞ ÈõÛÖ ÇáÇäÕÇÑ ) [ ãÊÝÞ Úáíå ]

“Shenjë e besimit është dashuria ndaj Ensarëve, kurse shenjë e dyftyrësisë është urrejtja e Ensarëve”. (Buhariu dhe Muslimi).

( ãä ÃÍÈ ÇáÃäÕÇÑ ÃÍÈå Çááå¡ æãä ÃÈÛÖ ÇáÃäÕÇÑ ÃÈÛÖå Çááå ) [ ÕÍíÍ ÇáÌÇãÚ : 5953 ] . “Ai që i do ensarët, ate e do All-llahu dhe ai që i urren Ensarët, ate e urren All-llahu”. (“Sahihul-Xhami'”, nr. 5953).

Vallë, a do të gjemi në mesin e juaj ndihmëtar të All-llahut…?!

Mbane mend çdo herë këtë ajet:

{ ßõæäæÇ ÃóäÕóÇÑó Çááøóåö } .

“… bëhuni ndihmëtarë të All-llahut…”.

Shkroi: Mahmud El-Misri

Përshtati: Bekir Halimi

Mahmud El-Misri,
14.1.2005