Falënderimi i takon All-llahut. Atë e
falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga
All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon
All-llahu s’ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s’ka kush e
udhëzon. Dëshmoj se s’ka hyjni tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe
dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.


“O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një
frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!” (Ali Imran:
102)
“O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një
veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e
gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin,
se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju.” (En-Nisa:1)
“O ju
besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju
mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton
All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh.”
(El-Ahzab:70:71)
Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut,
kurse udhëzimi më i mirë – udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu ‘alejhi ve
sel-lem. Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, çdo shpikje është bid’at dhe
çdo bid’at është lajthitje, e çdo lajthitje çon në
zjarr…

Largohu nga polemizuesit dhe
epsharakët!

1- Epshet shkaktojnë mes njerëzve armiqësi dhe hidhërim

Ebul-Alije thotë:

«ÊÚáãæÇ ÇáÅÓáÇã¡ ÝÅÐÇ ÊÚáãÊã ÇáÅÓáÇã ÝáÇ ÊÑÛÈæÇ Úäå íãäÇð æáÇ ÔãÇáÇð æÚáíßã ÈÇáÕÑÇØ ÇáãÓÊÞíã æÚáíßã ÈÓäÉ äÈíßã æÇáÐí ßÇä Úáíå ÃÕÍÇÈå¡ æÅíÇßã æåÐå ÇáÃåæÇÁ ÇáÊí ÊáÞí Èíä ÇáäÇÓ ÇáÚÏÇæÉ æÇáÈÛÖÇÁ».

“Mësojeni Islamin, e kur ta mësoni islamin, mos lakoni prej tij majtas e djathtas. Kapuni për rrugën e drejtë dhe për sunnetin e Pejgamberit tuaj dhe rrugën në të cilën kanë qenë shokët e tij, kujdes nga këto epshe, të cilat shkaktojnë mes njerëzve armiqësi dhe hidhërim”. (“El-Ibane”, 1/ 299).

Mureh ibn Hamedaniu tha: qau Fudajl ibn Ijadi, rahimehull-llah, e i thanë: pse po qanë? Tha:

«ÃÎÇÝ Ãä íßæä Çááå ãäßã ÈÑíÆÇð Åäí ÃÓãÚ Çááå íÞæá: {Åöäøó ÇáøóÐöíäó ÝóÑøóÞõæÇ Ïöíäóåõãú æóßóÇäõæÇ ÔöíóÚÇð áóÓúÊó ãöäúåõãú Ýöí ÔóíÁò} [ ÓæÑÉ ÇáÃäÚÇã: 159 ].

ÝÃÎÇÝ Ãä áÇ íßæä Çááå ãäÇ Ýí ÔíÁ¡ ÞÇá ÃÈæ åÑíÑÉ: äÒáÊ åÐå ÇáÂíÉ Ýí åÐå ÇáÃãÉ».

“Kam frikë që mos të distancohet All-llahu, subhanehu ve teala, prej jush, sepse dëgjoj All-llahu duke thënë:

“Vërtet ata që e përçanë fenë e tyre dhe u ndanë në grupe, ti (Muhammed) nuk ke kurrfarë përgjegjësie. Çështja e tyre është vetëm te All-llahu, Ai do t’i njohë me atë që punuan”. (El-Enam: 159). Kam frikë se All-llahu nuk do të ketë asgjë me ne. Ebu Hurejre, radijall-llahu anhu, thotë: “Ky ajet ka zbritur për këtë ummet”. (“El-Ibane”, 1/ 304).

2- Defektet e epshit

a) Epshi ta pamundëson parjen e qartë:

Aliu, radijall-llahu anhu, thotë:

«Åä ÃÎæÝ ãÇ ÃÎÇÝ Úáíßã ÇËäÊíä: Øæá ÇáÃãá¡ æÇÊÈÇÚ Çáåæì¡ ÝÃãÇ Øæá ÇáÃãá ÝíäÓí ÇáÂÎÑÉ¡ æÃãÇ ÇÊÈÇÚ Çáåæì ÝíÕÏ Úä ÇáÍÞ».

“Më së shumti frikohen për ju për dy gjëra: shpresa e gjatë dhe pasimi i epshit. Shpresa e madhe ta haron ahiretin, kurse pasimi i epshit të largon nga e vërteta”. (“Ez-Zuhd”, Imam ahmedi, fq. 130).

Ibn Kajjimi, rahimehull-llah, thotë:

«áæ ÎÑÌ ÚÞáß ãä ÓáØÇä åæÇß ÚÇÏÊ ÇáÏæáÉ áå:æÅáÇ ÏÎáÊ ÏÇÑ Çáåæì ÝÞÇãÑÊ ÈÚãÑß».

“Poqëse del mendja yte nga pushteti i epshit tënd, i kthehet sundimi mendjes, përndryshe do të hysh në shtëpinë e epshit dhe do të bësh bixhoz me ymrin tënd”. (“El-Fevaid”, fq. 54).

b) Prangosje dhe robërim

Shejhul-Islam Ibn Tejmiu, rahimehull-llah, kur e burgosën tha:

«ÇáãÍÈæÓ ãä ÍÈÓ ÞáÈå Úä ÑÈå¡ æÇáãÃÓæÑ ãä ÃÓÑå åæÇå».

“I burgosur është ai që e ka të burgosur zemrën nga Zoti i vet, dhe i robëruar është ai të cilin e ka robëruar epshi”.

c) Është derë e divergjencave

Sejid Kutbi, rahimehull-llah, thotë:

«áíÓ ÇáÐí íËíÑ ÇáäÒÇÚ ÇÎÊáÇÝ æÌåÇÊ ÇáäÙÑ¡ ÅäãÇ åæ Çáåæì ÇáÐí íÌÚá ßá ÕÇÍÈ æÌåÉ íÕÑ ÚáíåÇ ãåãÇ ÊÈíä áå æÌå ÇáÍÞ Ýí ÛíÑåǺ æÅäãÇ åæ æÖÚ ÇáÐÇÊ Ýí ßÝÉ æÇáÍÞ Ýí ßÝÉ¡ æÊÑÌíÍ ÇáÐÇÊ Úáì ÇáÍÞ ÇÈÊÏÇÁð».

“Nuk e shkakton përçarjen mendimet e kundërta, por epshi është ai që secilin njeri e bën të insistojë në mendimin e tij, pa marë parasysh se sa i bëhet e qartë e vërteta në mendimin tjetër, por në një krah e vëndon unin e tij e në krahun tjetër e vëndon të vërtetën, dhe zakonisht anon krahu ku gjindet uni i tij përball të vërtetës”. (“Edh-Dhilal”, 10/ 26).

d) Arsyetim për moslevizjen dhe pasivitetin

Tre gjëra janë domosdo shkatërruese: Epshi, i cili shpien në dembeli, kopracia, e cila zakonisht respektohet dhe vetpëlqimi, i cili shpaloset ne çdo kohë”. (“Nefhut-Tajib”, 10/ 26).

e) Mosnjohja e vehtes, saqë e kaplon sëmundja nga çdo anë, kurse ai nuk e heton këtë gjë

f) Njollosja e adhurimit dhe mosshijimin i pastërtisë së tij

Një dijetar nga selefi ka thënë:

«Çáåæì áÇ íÊÑß ÇáÚÈæÏíÉ ÊÕÝæ¡ æãÇ áã íÔÊÛá ÇáÓÇáß ÈÃÖÚÇÝ åÐÇ ÇáÚÏæ ÇáÐí Èíä ÌäÈíå áÇ íÕÍ áå ÞÏã¡ æáæ ÃÊì ÈÃÚãÇá ÊÓÏ ÇáÎÇÝÞíä¡ æÇáÑÌá ßá ÇáÑÌá ãä ÏÇæì ÇáÃãÑÇÖ ãä ÎÇÑÌ¡ æÔÑÚ Ýí ÞáÚ ÃÕæáåÇ ãä ÇáÈÇØä¡ ÍÊì íÕÝæ æÞÊå¡ æíØíÈ ÐßÑå¡ æíÏæã ÃäÓå».

“Epshi nuk lejon që adhurimi të filtërohet, e nëse adhuruesi nuk angazhohet për ta dobësuar këtë armik që është në mesin e tyre nuk mund të përparon, edhe në qoftëse vjen me vepra të mëdha që e mbushin horizontin. Njeri i plotë është ai që i shëron sëmundjet nga jasht dhe vepron për ti çrrënjosur bazën e tyre nga brenda, derisa ti pastrohet koha, ti bëhet e këndshme përmendja e Tij dhe të vazhdojë shoqërimi me te”.

Andaj selefi gjenin kënaqësi të madhe në adhurimet e tyre, saqë nuk mund të krahasoheshin me asnjë kënaqësi e kësaj bote.

Rebi ibn Huthejmit i drejtohet nëna e vet duke qarë nga dhimbja që ka për te. Këtë na e tregon Sufjani, rahimehull-llah, duke thënë:

«ÈáÛäÇ Úä Ãã ÇáÑÈíÚ Èä ÎËíã ßÇäÊ ÊäÇÏí ÇÈäåÇ ÑÈíÚ ÊÞæá: íÇ ÑÈíÚ ÃáÇ ÊäÇã¿ ÝíÞæá: íÇ Ããå ãä Ìä Úáíå Çááíá æåæ íÎÇÝ ÇáÓíÆÇÊ ÍÞ áå ÃáÇ íäÇã¡ ÞÇá: ÝáãÇ ÈáÛ æÑÃÊ ãÇ íáÞì ãä ÇáÈßÇÁ æÇáÓåÑ äÇÏÊå ÝÞÇáÊ: íÇ Èäí áÚáß ÞÊáÊ ÞÊíáÇð¿ ÞÇá: äÚã íÇ æÇáÏÉ ÞÏ ÞÊáÊ ÞÊíáÇð¡ ÝÞÇáÊ: æãä åÐÇ ÇáÞÊíá íÇ Èäí ÍÊì äÊÍãá Åáì Ãåáå ÝíÛÊÝÑß¡ æÇááå áæ íÚáãæä ãÇ ÊáÞì ãä ÇáÓåÑ æÇáÈßÇÁ ÈÚÏ áÞÏ ÑÍãæß¿ ÝÞÇá: íÇ æÇáÏÉ åæ äÝÓí».

“Na ka ardhur lajmi se nëna e Rebi ibn Huthejmit e thëritke djalin e tij, Rebiun, duke i thënë: Rebi, a nuk flenë? I thoshte: nëna ime, ate që e kaplon nata dhe i frikohet mëkateve të veta, meriton që mos te flejë. Kur e pa se ku ka arritur dhe sa qanë e sa rrin pagjum, i tha: djali im, mos ke vrarë ndokend? Po, i tha, nëna ime, kam vrarë një njeri. I tha: kush është ai që e ke vrarë e të shkojmë te familja e tyre e të kërkojmë falje. Vall-llahi po ta dinin se sa rrin pa gjum dhe sa qanë, do të mëshironin? I tha: nëna ime, ai është shpirti im”. (“Kitabuz-Zuhd”, Imam Ahmedi, fq. 473).

Fal namaz me përulje e jo namaz mekanik

Ameshi, rahimehull-llah, thotë:

«ßÇä ÅÈÑÇåíã ÇáÊíãí ÅÐÇ ÓÌÏ ÊÌíÁ ÇáÚÕÇÝíÑ ÊäÞÑ Úáì ÙåÑå ßÃäå ÌÐã ÍÇÆØ».

“Ibrahim Tejmiu kur shkonte në sexhde, vinin shpezët mbi shpinën e tij sikurse të ishte murë”.

Kujdes për vepra të mira

Ebu Hajjani tregon nga babi i tij, i cili thotë:

«ÃÕÇÈ ÇáÑÈíÚ ÇáÝÇáÌ ÝßÇä íÍãá Åáì ÇáÕáÇÉ¡ ÝÞíá áå: Åäå ÞÏ ÑÎÕ áß ÞÇá: ÞÏ ÚáãÊ¡ æáßäí ÃÓãÚ ÇáäÏÇÁ ÈÇáÝáÇÍ».

“Rebiun e goditi paraliza dhe e bartnin në namaz me xhemat. I thanë: të është lejuar. Tha: e dijë, mirëpo e dëgjoj thirrjen për shpëtim”. (“Kitabuz-Zuhd”, Imam Ahmedi, fq. 472).

Kur e kapi paraliza Rebiun në njërën anë, e mbanin dy veta dhe e sjellnin në xhami. Nxënësit e Abdull-llahit, i thonin: Ebu Jezid, ke të drejtë të falesh në shtëpi, kurse ai u përgjigjej: ashtu është, mirëpo unë kam dëgjuar muezinin duke thirrur: ejan në shpëtim. E ai që e dëgjon këtë thirrje të muezinit, le ti përgjigjet duke shkuar zvaras”. ((“Kitabuz-Zuhd”, Imam Ahmedi, fq. 472).

Çudi, a flen njeriu në kohën e syfyrit

Shkoi Tavusi te një njeri në kohën e syfyrit, e i thanë: është duke fjetur. Tha: nuk ma ka marur mendja se ndokush flen në këtë kohë”. (“Kitabuz-Zuhd”, Imam Ahmedi, fq. 521).

g) Epshi është në kundërshtim me sherijatin

All-llahu, subhanehu ve teala, pasimin e epshit e ka bërë në kundërshtim me hakun dhe e ka konsideruar palë të kundërt të saj, siç thotë All-llahu, tebareke ve teala:

{íóÇ ÏóÇæõÏõ ÅöäøóÇ ÌóÚóáúäóÇßó ÎóáöíÝóÉð Ýöí ÇáÃóÑúÖö ÝóÇÍúßõãú Èóíúäó ÇáäøóÇÓö ÈöÇáÍóÞøö¡ æóáÇ ÊóÊøóÈöÚö Çáåóæóì ÝóíõÖöáøóßó Úóäú ÓóÈöíáö Çááåö}(1).

“O Davud: “Ne të kemi bërë sundimtar në tokë, e ti pra gjyko me drejtësi mes njerëzve, e mos shko pas dëshirave se ato të shmangin prej rrugës së All-llahut. Ata që largohen prej rrugës së All-llahut i pret dënim i rëndë për shkak se e harruan ditën e përgjegjësisë”. (Sad: 26).

Domosdoshmëria e shërimit para se të përhapet sëmundja

«ÎÇáÝ åæÇß ÅÐÇ ÏÚÇß áÑíÈÉò ÝÜáÑÈ ÎíÑ Ýí ãÎÜÇáÝÜÉ ÇáåÜæì

ÍÊÇ ãÊì áÇ ÊÑÚæí¡ íÇ ÕÇÍÈí ÍÊì ãÊì¿ ÍÊì ãÊì¿ æÅáì ãÊì¿»(2)

“kundërshto epshin tënd kur të thirë në gjëra të dyshimta

sepse tërë e mira gjindet në kundërhstimin e epshit

deri kur nuk do të trishtohesh miku im, deri kur

deri kur dhe deri kurë”. (El-Muvafekat: 2/ 121).

«ÓÈÍÇä ÑÈß ßíÝ íÛáÈß Çáåæì ÓÈÍÇäå¡ Åä Çáåæì áÛáæÈ

ÓÈÍÇä ÑÈß ãÇ ÊÒÇá æÝíß Úä ÅÕáÇÍ äÝÓß ÝÊÑÉ æäßæÈ»(3)

“I lartësuar qoftë Zoti yt, si ka mundësi të të zotërojë epshi

i lRatësuar qoftë Ai, se me të vërtetë epshi sundon

i larëtsuar aoft Zoti yt, sepse ti akoma ke pengesa

dhe rëshqitje në rrugën e përmirësimit tënd”. (“El-Avaik”, fq. 65).

«ÃÔÏ ÇáÌåÇÏ ÌåÇÏ Çáåæì æãÇ ßÑã ÇáãÑÁ ÅáÇ ÇáÊÞì

ÃÎáÇÞ Ðí ÇáÝÖá ãÚÑæÝÉ ÈÈÐá ÇáÌãíá¡ æßÝ ÇáÃÐì»(4)

“Xhihadi më i rëndë është xhihadi i epshit

kurse bujaria e njeriut është devotshmëria

morali i njeriut të vlefshëm është e ditur

ofron mirësinë dhe largon të keqen”. (El-Avaik”, fq. 65).

Nëse shpirti mësohet në thithje të epshit, e ka shumë vështirë të ndahet prej tij”. (“El-Avaik”, fq. 68).

Ebu Ali Rudhbari duke përshkruar udhëtuesin drejt Zotit thotë:

«ãä Óáß ØÑíÞ ÇáãÕØÝì¡ æÃØÚã Çáåæì ÐæÞ ÇáÌÝÇ¡ æßÇäÊ ÇáÏäíÇ ãäå Úáì ÇáÞÝÇ».

“Ai që udhëton në rrugën e Mustafasë (Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem), epshit e ushqen me thatësi dhe dynjasë ia kthen shpinën”. (“Tarihul-Bagdad”, 1/ 332).

Çdo kënaqësi është në mposhtjen e epshit

Ibnul-Xhevziu, rahimehull-llah, thotë:

«Ýí ÞæÉ ÞåÑ Çáåæì áÐÉ ÊÒíÏ Úáì ßá áÐÉ».

“Në fuqinë e mposhtjes së epshit ka kënaqësi, e cila është mbi çdo kënaqësi”. (“Sejdul-Hatir”, fq. 58).

Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, thotë:

«ÃÝÖá ÇáÌåÇÏ Ãä íÌÇåÏ ÇáÑÌá äÝÓå æåæÇå».

“Xhihadi më i mirë, është që njeriu ta lufton epshin e tij”. (Sahihul-Xhamiis-Sagir”, 1/ 361).

Mbrojtës nga epshi

Meuruku, rahimehull-llah, thotë:

«ãÇ ÑÃíÊ ÑÌáÇð ÃÝÞå Ýí æÑÚå¡ æáÇ ÃæÑÚ Ýí ÝÞå¡ ãä ãÍãÏ Èä ÓíÑíä».

“Nuk kam parë njeri më fekih në devotshmërinë e tij dhe njëri më të devotshëm në fikhun e tij, se Muhamed ibn Sirini”. (“Tehdhibut-Tehdhib”, 9/ 215).

Polemikat sterile rrugë deri në gabime

Muslim ibn Jesari, rahimehull-llah, thotë:

«ÅíÇßã æÇáãÑÇÁ¡ ÝÅäåÇ ÓÇÚÉ Ìåá ÇáÚÇáã¡ æÈåÇ íÈÊÛí ÇáÔíØÇä ÒáÊå».

“Kujdes nga polemikat sterile, sepse është çasti i injorancës së dijetarit, me te kërkon shejtani gabimin e tij”. (“El-Avaik”, fq. 182).

Evzaiu, rahimehull-llah, ka thënë:

«ÏÚ ãä ÇáÌÏÇá ãÇ íÝÊä ÇáÞáÈ¡ æíäÈÊ ÇáÖÛíäÉ¡ æíÌÝí ÇáÞáÈ¡ æíÑÞ ÇáæÑÚ Ýí ÇáãäØÞ æÇáÚãá».

“Lëri polemikat që ta sprovojnë zemrën, ngjallin urrejtje, e thajën zemrën e pakësohet devotshmëria në mendje dhe vepër”.

Avam ibn Heusheb thotë: kam dëgjuar Ibrahim Nehaiun, rahimehull-llah, duke e komentuar ajetin Kur’anor:

{ÝóäóÓõæÇ ÍóÙøÇð ãöãøóÇ ÐõßøöÑõæÇ Èöåö ÝóÃóÛúÑóíúäóÇ Èóíúäóåõãõ ÇáÚóÏóÇæóÉó æóÇáÈóÛúÖóÇÁó}

“…e edhe ata e harruan një pjesë të asaj me të cilën ishin udhëzuar, andaj Ne kemi ndërsyer armiqësinë e urrejtjen ndërmjet tyre deri në ditën e kijametit. …”. (El-Maide: 14).

Thotë: “Ndërseu njëri tjetrin në armiqësi dhe polemika sterile mbi fenë”. (“El-Ibane”, 2/ 558).

Ndalohen hasmitë në fe

Shumë tekste Kur’anore dhe hadithe të Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, e thënie të dijetarëve e ndalojnë polemikën sterile dhe hasminë në fe. Kjo derë ka qenë e mbyllur derisa e dolën në shesh bidatçitë dhe njerëzit e telasheve, e thyen këtë derë dhe angazhuan ummetin me hasmi dhe polemika sterile, të cilat hapin dyert e dyshimit, humbjen e kohës dhe shkaktojnë ngurjten e zemrës.

Xhabir ibn Abdull-llahi, radijall-llahu anhu, thotë: më tha Muhamed ibn Aliu:

«íÇ ÌÇÈÑ áÇ ÊÎÇÕã¡ ÝÅä ÇáÎÕæãÉ ÊßÐÈ ÇáÞÑÂä».

“Xhabir, mos hasmo, sepse hasmimi domethënë përgjënjeshtrim i Kur’anit”. (“El-Ibane”, 2/ 495).

Humbja realizohet me hasmi

Bilal ibn Sadi, rahimehull-llah, thotë:

«ÅÐÇ ÑÃíÊ ÇáÑÌá áÌæÌÇð ããÇÑíÇð ãÚÌÈÇð ÈÑÃíå ÝÞÏ ÊãÊ ÎÓÇÑÊå».

“Nëse e sheh një njeri llafazan, polemizues, që i pëlqen mendimi i vet, ai njeri ka plotësuar humbjen e tij”. (“El-Avaik”, fq. 183).

Selefi nuk lavdëronin vetveten

Prej gjurmëve që lënë tubimet dhe ndejat e epsharakëve është fundosja në devijimi, përzierja e gjërave ose nxitja e dyshimeve.

Ebu Kalabe, rahimehull-llah, thotë:

«áÇ ÊÌÇáÓæÇ Ãåá ÇáÃåæÇÁ¡ ÝÅäßã Åä áã ÊÏÎáæÇ ÝíãÇ ÏÎáæÇ Ýíå áÈÓæÇ Úáíßã ãÇ ÊÚÑÝæä»(3).

“Mos u ulni me epsharakët, sepse ju nëse nuk futeni atje ku janë futur ata, do tua përzien gjërat që i dini”. (El-Ibane”, 2/ 437).

Poashtu tregohet se Ebu Kalabeja, rahimehull-llah, ka thënë:

«áÇ ÊÌÇáÓæÇ Ãåá ÇáÃåæÇÁ æáÇ ÊÌÇÏáæåã¡ ÝÅäí áÇ Âãä Ãä íÛãÓæßã Ýí ÖáÇáÊåã¡ Ãæ íáÈÓæÇ Úáíßã ãÇ ÊÚÑÝæä».

“Mos rrini me epsharakët e as mos polemizoni me ta, sepse kam frikë që t’ju fundosin në devijimin e tyre ose tua përzien gjërat që i dini”. (“El-Ibane”, 2/ 437).

Devijimi i zemrës

Amr ibn Kajsi, rahimehull-llah, thotë:

«ßÇä íÞÇá: áÇ ÊÌÇáÓ ÕÇÍÈ ÒíÛ ÝíÒíÛ ÞáÈß».

“Më herët kanë thënë: mos rri me njeri që ka zemrën e devijuar, se edhe ty të devijon zemra”. (“El-Ibane”, 2/ 436).

Hasmitë shkaktojnë labilitet dhe ndryshime

Omer ibn Abdul-Azizi, rahimehull-llah, ka thënë:

«ãä ÃßËÑ ÇáÎÕæãÇÊ ÃßËÑ ÇáÊäÞá».

“Kush i shton hasmitë, i shton edhe ndryshimet”. (“El-Ibane”, 2/ 503).

Poashtu thotë:

«ãä ÌÚá Ïíäå ÛÑÖÇð ááÎÕæãÇÊ ÃßËÑ ÇáÊäÞá».

“Ai që bën fenë shkak të hasmive, i shpeshton ndryshimet”. (“El-Ibane”, 2/ 503).

Reziku i labilitetit dhe ndryshimeve të bindjeve

Hudhejfe, radijall-llahu anhu, i thotë Ebu Mesudit, radijall-llahu anhu:

«Åä ÇáÖáÇáÉ ÍÞ ÇáÖáÇáÉ Ãä ÊÚÑÝ ãÇ ßäÊ ÊäßÑ æÊäßÑ ãÇ ßäÊ ÊÚÑÝ¡ æÅíÇß æÇáÊáæä Ýí ÇáÏíä¡ ÝÅä Ïíä Çááå æÇÍÏ»(4).

“Devijimi i vërtetë është që ta pranosh atë që e mohoshe deri dje dhe ta mohosh atë që e pranoshe deri dje. Ke kujdes nga ndryshimi i ngjyrave në fe, sepse feja është një”. (“El-Ibane”, 1/ 189- 190).

Muhamed ibn Sirini, rahimehull-llah, thotë: ka thënë Adij ibn Hatimi, radijall-llahu anhu:

«Åäßã áä ÊÒÇáæÇ ÈÎíÑ ãÇ áã ÊÚÑÝæÇ ãÇ ßäÊã ÊäßÑæä æÊäßÑæÇ ãÇ ßäÊã ÊÚÑÝæä æãÇ ÏÇã ÚÇáãßã íÊßáã Èíäßã ÛíÑ ÎÇÆÝ»(5).

“Ju do të mbeteni në mirësi, përderisa nuk pranoni gjërat që i mohonit më herët ose ti mohoni gjërat që i pranonit më herët dhe përderisa dijetari të flet në mesin tuaj pa frikë”. (“El-Ibane”, 1/ 190- 191).

Dr. Jahja Ibrahim El-Jahja

Marrë nga: http://www.taiba.org

Përktheu: Bekir Halimi

http://www.taiba.org,
9.1.2004