Falënderimi i takon All-llahut. Atë e
falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga
All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon
All-llahu s’ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s’ka kush e
udhëzon. Dëshmoj se s’ka hyjni tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe
dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.


“O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një
frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!” (Ali Imran:
102)
“O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një
veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e
gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin,
se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju.” (En-Nisa:1)
“O ju
besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju
mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton
All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh.”
(El-Ahzab:70:71)
Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut,
kurse udhëzimi më i mirë – udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu ‘alejhi ve
sel-lem. Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, çdo shpikje është bid’at dhe
çdo bid’at është lajthitje, e çdo lajthitje çon në
zjarr…

Dashuria ndaj Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]- disa shembuj nga praktika e të parëve tanë

1- Ibn Kajjimi [rahimehull-llah] thotë:

“Sahabet e mbronin Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në luftë me trupin e tyre, derisa të binin përreth tij”. (Reudetul-Muhibin, fq. 275).

2- Një grua nga fisi Beni Dinar, ju vranë burri, vëllau dhe babi sajë me Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në lufën e Uhudit. Kur i treguan këtë lajm dhe e ngushëlluan, ajo tha: çka ka ndodhur me Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]? I thanë: ai është mirë, është mu ashtu sikur dëshironi ju. Tha: ma tregoni që ta shoh. Kur e pa se ishte në rregull tha: çdo fatëkeqësi pas teje, është shumë e vogël”. Siretu Ibn Is’hak, 2/ 99).

3- Zejd ibn Dethine [radijall-llahu anhu] ishte rob në Mekë. Safvan ibn Umejje ibn Halefi e dërgoi me një shërbëtor të vehtin, i cili quhej Nistas, në Tenim që ta vret si hakmraje për babain e tij. Aty u mblodhën edhe disa kurejshit, në mesin e tyre ishte edhe Ebu Sufjani, ibn Harbi. Kur e sollën që ta vrasin, Ebu Sufjani i tha: të pyes në Emër të All-llahut, a dëshiron që të jetë Muhammedi tani në vendin tënd, ti pritet koka, kurse ti të jesh në shtëpinë dhe familjen tënde? Zejdi u përgjigj:

æÇááå ãÇ ÃÍÈ Ãä ãÍãÏðÇ ÇáÂä Ýí ãßÇäå ÇáÐí åæ Ýíå ÊÕíÈå ÔæßÉ ÊÄÐíå æÃäí ÌÇáÓ Ýí Ãåáí.

“Pasha All-llahun, nuk dëshiroj që Muhammedi atje ku është, në vendin e tij, ta dëmtoj asnjë therrë, e unë të qëndroj në familjen time”.

Ebu sufjani tha: Nuk kamë parë te njerëzit që ta duan ndokend aq shumë sa e duan shokët e Muhammedit, Muhammedin. Pastaj e vrau Nistasi”. (Siretun-Nebevije, Ibn Hisham, 2/ 172).

4- Aisheja [radijall-llahu anha] tregon:

“Erdhi një njeri te Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e i tha: o i Dërguar i All-llahut, ti të dua më shumë se vetveteja, familja dhe fëmijët e mi. Kur qëndroi në shtëpi e më kujtohesh, nuk mund të ri, pa ardhur që të shoh. Kur më kujtohet vdekja ime dhe vdekja yte, e di se kur të hyshë në xhennet, do të ngritesh lart me pejgamberët, e nëse hy në xhennet, kam frikë se nuk do të shoh! Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] nuk iu përgjegj, derisa zbriti ajeti Kur’anor:

“E kush do që i bindet All-llahut dhe të dërguarit,…”. (En-Nisa: 69). (Këtë tregim e transmeton Ibn Kethiri në tefsirin e tij, Hafidh Makdesiu, Taberaniu e të tjerë).

5- Ebu Bekr es-Siddiku [radijall-llahu anhu] thotë:

æÇáÐí äÝÓí ÈíÏå¡ áÞÑÇÈÉ ÑÓæá Çááå Õáì Çááå Úáíå æÓáã ÃÍÈ Åáíøó Ãä ÃÕá ãä ÞÑÇÈÊí.

“Pasha Ate në Dorë të të Cilit është shpirti im, ma shumë dëshir kam të kujdesem për farefisin e Resulull-llahit, [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] se sa për familjen time”. (Esh-Shifa, 2/ 49).

6- Abdull-llah ibn Omeri [radijall-llahu anhu] i ka thënë babit të tij: pse i dhe përparësi Usames para meje? Sepse ai, pasha All-llahun, nuk ma ka kaluar as në një betejë. Iu përgjigje: sepse Zejdi ishte më i dashur te Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] se babai yt, kurse Usameja ishte më i dashur te Pejgamberi se tij. Andaj i dhashë përparësi dashurisë së Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] para dashurisë sime”. (Tirmidhiu).

7- Omer ibn Hattabi [radijall-llahu anhu] i ka thënë Abbasit, axhës së Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: bëhu musliman, sepse vall-llahi, më e dashur te unë është të bëhesh musliman ti sesa Hatabi. Jo për ndonjë gjë tjetër përveç se ishte më i dashur te Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]”. (Tefsir Ibn Kethir, 2/ 326-327).

8- Amr ibn Asi [radijall-llahu anhu] thotë:

æãÇ ßÇä ÃÍÏ ÃÍÈ Åáíøó ãä ÑÓæá Çááå Õáì Çááå Úáíå æÓáã æáÇ ÃÌáøó Ýí Úíäí ãäå¡ æãÇ ßäÊ ÃØíÞ Ãä Ããáà Úíäí ãäå ÅÌáÇáÇ áå¡ æáæ ÓÆáÊ Ãä ÃÕÝå ãÇ ÃØÞÊ¡ áÃäí áã Ãßä Ããáà Úíäí ãäå.

“Askush nuk ishte i dashur te unë sa Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe askush nuk ishte i nderuar në syte e mi sa ai. Asnjëher nuk jamë ngopur së shiquarit te ai, nga madhërimi i tij. Po të më pyeste ndokush që ta përshkruaj, nuk do të mundesha, sepse asnjëher se kam ngopur syrin tim me shikim në te”. (Muslimi).

9- Is’hak Tuxhejniu [rahimehull-llah] thotë:

ßÇä ÃÕÍÇÈ ÇáäÈí Õáì Çááå Úáíå æÓáã ÈÚÏå áÇ íÐßÑæäå ÅáÇ ÎÔÚæÇ æÇÞÔÚÑÊ ÌáæÏåã æÈßæÇ.

“Shokët e Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] pas vdekjes së tij kur e përmendnin kishin frikërespekt dhe u rrënqethej trupi, e qanin”.

Kadi Ijadi [rahimehull-llah] thotë: “Të tillë kanë qenë edhe tabiinët. Disa këtë e bënin nga dashuria dhe mallëngjimi për te, kurse disa të tjerë e bënin për nderim dhe madhërim”. (Esh-Shifa, 2/ 26).

10- Musab ibn Abdull-llahi thotë:

“Malikut, kur përmendej Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i ndryshohej ngjyra dhe përkulej, saqë i dhimbsej të pranishmëve. Një ditë ia përmendën këtë gjë. Kurse ai u përgjegj: po të kishit parë atë që kam parë, nuk do të më mohonit mua këtë vepër. E kam parë Muhamed ibn Munkederin, i cili ishte zotëriu i kurrave (lexuesve të Kur’anit), çdo herë që e pyetnim për ndonjë hadith, qantë saqë na dhimbështe. E kam parë Xhafer ibn Muhamedin, i cili ishte njeri që bënte shaka dhe vazhdimisht ishte i buzëqeshur, mirëpo kur përmendej Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në praninë e tij zverdhej. Asnjëher nuk e kam parë duke folur ndonjë hadith të Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] pa abdest. Jamë shoqëruar me te një kohë të gjatë, ate asnjëher nuk e kam parë përveç se në njërën prej tre veprave: ose duke u falur, ose duke heshtur ose duke lexuar Kur’an. Ai nuk flitke përveç se për gjërat që kishin të bëjnë me te. Ishte nga dijetarët dhe adhuruesit që ia kishin frikën All-llahut. Abdur-Rahman ibn Kasimi kur e përmendte Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], i ndryshohej ngjyra sikur mos të kishte aspak gjak në te. I është tharë buza nga nderimi madh që kishte për Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. E vizitoja Amir ibn Abdull-llah ibn Zubejr, kur përmendej te ai Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] qante sa nuk i mbeteshin lot në sy. E kam parë Zuhriun, i cili ishte i qetë dhe i afërt me njerëzit, kur përmendej në praninë e tij Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], bëhej sikur nuk e njoh dhe nuk të njeh. E vizitoja Safvan ibn Sulejmin, i cili ishte i dhënë pas adhurimit, kur përmendej në praninë e tij Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] qante aq shumë saqë ngriteshin njerëzit prej atij tubimi dhe e lenin të vetëm”. (Esh-Shifa, 2/ 42-43).

11- Kadi Ijadi [rahimehull-llah] thotë: “Në të vërtetë, ai që e do ndokend, e do çdo gjë që ai e do. Kështu janë sjellur të parët tanë, madje edhe në gjërat e lejuara dhe ëndjet e tyre personale. Enesi [radijall-llahu anhu], kur pa se Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] hulumton kungulleshat (kungujt e mishit) në pjatë, nga ajo ditë edhe unë e doja këtë ushqim. Kurse Hasan ibn Aliu, Abdull-llah ibn Abbasi dhe Ibn Xhaferi [radijall-llahu anhum] shkuan te Selma dhe kërkuan prej sajë tu bëjë ushqimin që e pëlqente Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem].

Kurse ibn Omeri [radijall-llahu anhu] i vishte nallanet septije (të asaj kohe) dhe ngjyroste flokët ose mjekrrën e thinjur me ngjyrë të verdhë, sepse kishte parë Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] duke vepruar kështu”. (Esh-Shifa, 2/ 27).

Përshtati: Bekir Halimi

Bekir Halimi,
30.5.2003