Falënderimi i takon All-llahut. Atë e
falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga
All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon
All-llahu s’ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s’ka kush e
udhëzon. Dëshmoj se s’ka hyjni tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe
dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.
“O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një
frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!” (Ali Imran:
102)
“O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një
veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e
gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin,
se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju.” (En-Nisa:1)
“O ju
besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju
mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton
All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh.”
(El-Ahzab:70:71)
Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut,
kurse udhëzimi më i mirë – udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu ‘alejhi ve
sel-lem. Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, çdo shpikje është bid’at dhe
çdo bid’at është lajthitje, e çdo lajthitje çon në
zjarr…
Besimi në caktimin e Zotit dhe fatëkeqësitë;
mësime dhe rregulla
ÇáÍãÏááå ÇáÚáíã ÇáÎÈíÑ ¡ Ðæ ÇáÍßãÉ Ýí ÇáÎáÞ æÇáÊÏÈíÑ ¡ íÎáÞ ãÇíÔÇÁ æíÝÚá ãÇíÑíÏ ¡ áå ÇáÍãÏ Úáì ãÇ ÞÏÑ æÍßã ¡ æáå ÇáÔßÑ Úáì ãÇ ÞÖì æÃÈÑã ¡ ÇáÍãÏááå ÇáÐí æÓÚÊ ÑÍãÊå ÇáæÌæÏ ¡ æÚã ÝÖáå ßá ãæÌæÏ ¡
E falënderojmë All-llahun, i Cili Di dhe është i Informuar hollësisht. Me urtësi ka krijuar dhe organizuar. Krijon dhe bën çka të dëshiron. Atij i takon falënderimi për atë që ka caktuar dhe vendosur. Atij i takon falënderimi për vendimet e Tija. E falënderojmë Ate që Mëshira e Tij ka kapluar mbarë krijimin dhe Dhuntia e Tij çdo krijesë.
æÇáÕáÇÉ æÇáÓáÇã Úáì ÇáãÈÚæË ÑÍãÉ ááÚÇáãíä ºãÍãÏ Èä ÚÈÏÇááå ÇáÑÓæá ÇáäÈí ÇáÃãíä ¡æÚáì Âáå æÃÕÍÇÈå ÇáÕÇÏÞíä ÇáÕÇÈÑíä ãÚå Ýí ßá ÇáãíÇÏíä æãä ÊÈÚåã ÈÅÍÓÇä Åáì íæã ÇáÏíä
Paqa dhe bekimi qofshin mbi të dërguarin mëshirë për mbarë njerëzimin, Muhammedin, i biri i Abdullahut, i cili është I Dërguar Besnik, mbi familjen, shokët e tij të vërtetë dhe durimtar me te në çdo mejdan, dhe mbi ata që i përcjellin në mënyrë më të mirë deri në Ditën e Gjykimit.
O ju musliman!
Keni frikë All-llahun, sepse takvallëku është baza e shpëtimit. Sipas devotshmërisë arrihet dallimi mes besimtarëve dhe me te ngritet lartë balli.
Prej bazave të devotshmërisë mbi të cilat ngritet dhe pa të cilat nuk vlen asnjë vepër: besimi në gjashtë rregullat, për të cilat janë pajtuar të gjitha ligjet, në të cilat aludojnë të gjitha argumentet e Kur’anit dhe Sunnetit të Pejgamberit, i cili është zotëri i të parëve dhe të fundëve.
All-llahu [subhanehu ve teala] në Kur’an thotë:
(Âãä ÇáÑÓæá ÈãÇ ÃäÒá Åáíå ãä ÑÈå æÇáãÄãäæä ßá Âãä ÈÇááå æãáÇÆßÊå æßÊÈå æÑÓáå áÇäÝÑÞ Èíä ÃÍÏ ãä ÑÓáå æÞÇáæÇ ÓãÚäÇ æÃØÚäÇ ÛÝÑÇäß ÑÈäÇ æÅáíß ÇáãÕíÑ )
I dërguari i besoi asaj që iu shpall prej Zotit të tij, e ashtu edhe besimtarët. Secili i besoi All-llahut, engjëjve të Tij, shpalljeve të Tij, të dërguarve të Tij. Ne nuk bëjmë dallim në asnjërin nga të dërguarit e Tij, dhe thanë: “Iu përgjigjëm thirrjes dhe respektuam urdhërin. Kërkojmë faljen tënde o Zoti ynë! Vetëm te Ti është ardhmëria jonë”. (El-Bekare: 285).
Kurse kur erdhi Xhibrili [alejhis-selam] dhe e pyeti Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] për imanin, ai iu përgjigj duke thënë:
( Ãä ÊÄãä ÈÇááå æãáÇÆßÊå æßÊÈå æÑÓáå æÇáíæã ÇáÂÎÑ æÊÄãä ÈÇáÞÏÑ ÎíÑå æÔÑå )
Të besosh në All-llahun, në melaqet, në librat dhe në pejgamberët e Tij, të beson në ditën e Mbramë dhe në Caktimin; qoftë e mirë ose e keqe. (Buhariu).
Këto janë rregullat statike, ai që lë mas dore njërin prej këtyre rrgullave, ai nuk është besimtar, është larguar nga rruga e drejtë, nuk i pranohen veprat, saqo që janë. Këtë na e tregon All-llahu [subhanehu ve teala] duke na thënë:
( æãä íßÝÑ ÈÇááå æãáÇÆßÊå æßÊÈå æÑÓáå æÇáíæã ÇáÂÎÑ ÝÞÏ Öá ÖáÇáÇð ÈÚíÏÇð ).
Kush nuk i beson All-llahut, engjëjve të Tij, librave të Tij, të dëguarve të Tij dhe botës tjetër, ai ka humbur tepër larg. (En-Nisa: 136).
O ju musliman!
Do të flasim për një baze prëj këtyre bazve të besimit, që ka të bëjë me besimin në All-llahun, madje është baza e besimit të një besimtari dhe madhërimit të Zotit. Ajo është: besimi në caktimin dhe gjykimin e Zotit. Kjo është shenjë e vërtetësisë së besimit dhe mendimit të mirë që ka njeriu për Zotin e vet.
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
(áÇíÄãä ÚÈÏ ÍÊì íÄãä ÈÇáÞÏÑ ÎíÑå æÔÑå ãä Çááå ¡ æÍÊì íÚáã Ãä ãÇ ÃÕÇÈå áã íßä áíÎØÆå ¡ æÃä ãÇ ÃÎØÃå áã íßä áíÕíÈå )
Nuk është besimtar njeriu përderisa nuk beson në caktimin, qoftë për të mirë ose për të keqe, se është nga All-llahu dhe derisa ta dijë se ajo që e ka goditur nuk ka pasur mundësi ta gabon dhe ajo që e ka gabuar nuk ka pasur mundësi ta qëllon. (Sahih, es-Sahiha, 2439).
Ai që beson në caktimin e All-llahut, jeton i qetë dhe i sigurtë, i vendosur dhe i shtërnguar. Nuk e drishin sprovat e as që e dobësojnë telashet. E lusim All-llahun që të na jep besim të vërtetë dhe vepra të sinqerta.
Besimi në caktimin e All-llahut depërton thellë në ndërgjegje, gjurmët dalin në gjymtyrë dhe trup, nëse udhëzohet besimtari dhe vepron sipas urdhërave të All-llahut dhe Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem].
Mund ta përmbledhim atë që është përmendur në Kur’an dhe Sunnet mbi besimin në caktimin e All-llahut gjatë fatëkeqësive dhe vuajtjeve në dhjetë rregulla të përgjithshme:
Rregulli i parë: Duhet besuar në diturinë e përgjithshme të All-llahut, dituri e cila kaplon çdo gjë, atë që shihet dhe që nuk shihet, atë që është e dukshme dhe atë që është e fshehur.
All-llahut nuk mund ti fshihet asgjë, sepse Ai di atë që e pëshpëritë gjoksi, e di atë që ka ndodhur dhe atë që do të ndodhë dhe se asgjë nuk ndodh në gjithësi, pa dijen e All-llahut [subhanehu ve teala]. All-llahu [subhanehu ve teala] na mëson dhe thotë:
(æÚäÏå ãÝÇÊÍ ÇáÛíÈ áÇ íÚáãåÇ ÅáÇ åæ æíÚáã ãÇ Ýí ÇáÈÑ æÇáÈÍÑ æãÇ ÊÓÞØ ãä æÑÞÉ ÅáÇ íÚáãåÇ æáÇÍÈÉò Ýí ÙáãÇÊ ÇáÃÑÖ æáÇ ÑØÈ æáÇ íÇÈÓ ÅáÇ Ýí ßÊÇÈ ãÈíä )
Çelësat e fshehtësive janë vetëm te Ai, atë (fshehtësinë) nuk e di kush pos Tij. Ai e di çka ka në tokë dhe në det, Ai e di për çdo gjeth që bie dhe s’ka kokërr në thellësi të tokës, s’ka të njomë dhe s’ka të thatë që nuk është (shënuar) në librin e qartë (Levhi – Mahfudh). (El-Enam: 59).
Poashtu thotë:
(ÚÇáã ÇáÛíÈ æÇáÔåÇÏÉ )
Ai e di të fshehtën dhe konkreten, është më i urti që di për çdo gjë në hollësi. (El-Enam: 73).
(Ðáß áÊÚáãæÇ Ãä Çááå Úáì ßá ÔíÁ ÞÏíÑ æÃä Çááå ÞÏ ÃÍÇØ Èßá ÔíÁ ÚáãÇð ).
All-llahu është Ai që krijoi shtatë palë qiej dhe prej tokës aq sa ata; në to zbatohet vendimi i Tij për ta ditur ju se All-llahu ka fuqi për çdo send dhe që me të vërtetë All-llahu ka përfshirë çdo send me dijen e vet. (Et-Talak: 12).
Nëse e kuptojmë këtë dhe na përforcohet në zemër. Nëse e kuptojmë se All-llahu e di të fshehtën dhe se prej Emrave të Tij është: I dishëm, Dëgjues dhe Shikues, binden shpirtërat besimtare dhe qetësohen se çdo gjë që ndodh, ndodh me diturinë dhe përcjelljen e All-llahut [subhanehu ve teala], andaj nuk ka nevojë të frikohesh dhe të trishtohesh. Pse dridhesh dhe ke stres kur Mbreti Fuqiplot e di çdo gjë që ndodh, atë që e planifikojnë armiqtë dhe kurthat që i bëjnë çifutët dhe të krishterët në fshehtësi. Besimi në këtë çeshtje shkakton qetësi, garancë dhe përforcim me lejen e All-llahut [subhanehu ve teala].
Rregulli i dytë: Çdo gjë që ndodh në këtë gjithësi ndodh me Dëshirën dhe Vullnetin e Tij, qoftë e mirë ose e keqe. Asnjë gjë nuk ndodh pa urdhërin e Tij.
Nuk mund të parafytyrohet dhe të paramendohet që të ndodh një gjë pa dëshirën dhe vullnetin e Tij. Krijesat le të planifikojnë sa të dëshirojnë, sepse nuk ndodh asgjë tjetër përveç asaj që e ka dëshiruar dhe caktuar All-llahu [Azze ve xhel-le].
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
( Åä ÑÈß ÝÚøÇá áãÇ íÑíÏ )
vërtet Zoti yt punon çka dëshiron. (Hud: 107).
( æÅÐÇ ÃÑÇÏ Çááå ÈÞæã ÓÄð ÝáÇ ãÑÏ áå )
Po, kur All-llahu vendos ta ndëshkojë një popull, atë nuk ka kush që ta zbrapsë . (Er-Rad: 11).
(Åä Çááå íÝÚá ãÇ íÑíÏ).
S’ka dyshim, All-llahu punon atë që dëshiron. (El-Haxhxh: 14).
Kur ta kuptojmë këtë, nëse na bjer ndonjë telashë ose na vjen ndonjë fatëkeqësi, duhet të kujothemi se kjo është me dëshirën dhe vullnetin e All-llahut, andaj nuk duhet të trishtohemi, sepse je i mbështetur në një shtyllë shumë të fuqishme.
O ju robër të All-llahut!
Edhe pse ne besojmë se dëshira e All-llahut domosdo realizohet dhe se pa vullnetin e Tij nuk ndodh asgjë në gjithësi, ne jemi të urdhëruar që të zbatojmë urdhërat e All-llahut dhe atë që e kërkon prej neve fetarisht. Andaj nëse ndodh ndonjë fatëkeqësi ose ndonjë telashe njeriu nuk duhet qëndruar duarkryq dhe të arsyetohet se kjo është prej All-llahut. Por All-llahu na ka urdhëruar që të shtyjmë të keqen, të rezistojmë të kotën dhe luftojmë mosbesimin, me qëllim që të ngrisim fenë dhe ligjin e Tij, të lejohet e lejuara dhe të ndalohet e ndaluara.
Duke besuar në caktimin e All-llahut dhe në urdhërat e Tij plotësohet besimi dhe përforcohet këmba ynë në Islam.
Rregulli i tretë: Çdo gjë që ka caktuar All-llahu në këtë gjithësi ka urtësinë dhe interesin e vet, pa marur para sysh a e dimë ne ose nuk e dimë.
All-llahu [subhanehu ve teala] nuk i cakton gjërat dhe nuk i krijon krijesat pa urtësi, sepse Ai është i pastër nga gjërat e kota dhe loja.
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
( æãÇÎáÞäÇ ÇáÓãÇÁ æÇáÃÑÖ æãÇ ÈíäåÇ áÇÚÈíä )
Ne nuk i krijuam qiejt e tokën dhe çka ka ndërmjet tyre pa një qëllim. (Ed-Duhan: 38).
(ÃÝÍÓÈÊã ÃäãÇ ÎáÞäÇßã ÚÈËÇð )
A menduat se Ne ju krijuam kot dhe se ju nuk do ktheheni te Ne?. (El-Muminun: 115).
( æãÇ ÎáÞäÇ ÇáÓãæÇÊ æÇáÃÑÖ æãÇ ÈíäåãÇ ÅáÇ ÈÇáÍÞ æÅä ÇáÓÇÚÉ áÂÊíÉ )
E Ne nuk i krijuam qiejt as tokën ndryshe vetëm me urtësi (të madhe). E s’ka dyshim se momenti i fundit (kijameti) do të vijë, e ti (Muhammed) sillu me njerëzishmëri. (El-Hixhr: 85).
Kurse besimtarët kur meditojnë rreth krijaturës së All-llahut [subhanehu ve teala] thonë:
( ÑÈäÇ ãÇÎáÞÊ åÐÇ ÈÇØáÇð ÓÈÍÇäß ).
Zoti ynë, këtë nuk e krijove kot, i lartësuar qofsh, ruana prej dënimit të zjarrit!. (Ali Imran: 191).
Kur ta kuptojmë këtë rregull, në çdo rast që na vijnë fatëkeqësitë, na qetësohet zemra dhe dakorodhemi dhe i dorëzohemi caktimit të All-llahut. Kemi mendim të mirë për All-llahun, sepse këto fatëkeqësi që ia ka sjellur ummetit ose ndonjë individi, kanë urtësi të mëdha, pasiqë All-llahu është i Urtë dhe I di gjërat hollësisht.
Rregulli i katërt: All-llahu [Azze ve xhel-le] nuk cakton të keqe të pastër, në të cilën nuk ka të mirë. Por çdo gjë që cakton All-llahu, edhe pse ne na duket e keqe, pas saj fshehet e mirë të cilën nuk e di askush përveç All-llahut, siç është shlyerja e mëkateve, ngritja e shkallëve, pastrimi i rradhëve të besimtarëve, kuptimi i të metave të tyre, zbulimi i asaj që planifikohet kundër tyre, ose largimi i një të keqes më të madhe se sa kjo që i ka goditur, siç është mbrojtja e fesë së tyre, edhe në qoftë se është në llogari të dunjasë së tyre, e shumë interese tjera, të cilat nuk të bien ndërmend.
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] në një lutje mes tjerash ka thënë:
( æÇáÔÑ áíÓ Åáíß )
E keqeja nuk është prej Teje. (Muslimi).
Ja, Iblisi, nëna e çdo të keqe në botë, e ka krijuar All-llahu [subhanehu ve teala] dhe ka caktuar ekzistimin e tij në gjithësi që ti sprovon robërit e Tij dhe ta kupton kush është i vërtetë dhe kush gënjen, e shumë urtësi tjera të cilat kanë shpalosur shumë të mira për robërit, mirëpo shumica e njerëzve këtë nuk e dinë.
Kur të binë fatëkeqësitë, o ti njeri i mjer, o ti me dije të cekët, o ti me shikim të kufizuar, dije se i Urti, i Dituri, i Buti, i Mëshirshmi, nuk cakton gjëra për krijesat e Tija, në të cilat nuk ka të mira dhe interes.
Rregulli i pestë: All-llahu çka të dëshiron vepron në krijesat dhe mbretërinë e Tij. Ai nuk pyetet për atë që vepron, kurse njerëzit meren në pyetje.
Pasiqë ai është Mbret i mbretërisë absolute, Sundues i qiejve dhe tokës, Zot i botëve, Krijues i gjith njerëzve në përgjithësi, Kujdestar i gjithësisë, Hyjni i të parëve dhe të fundëve, i lartësuar qoftë. Andaj neve nuk na takon ta pyesim Zotëriun tonë pse na i ka caktuar fatëkeqësitë, pse na kanë goditur ato, e nuk i kanë goditur të tjerët, pasiqë ne jemi krijesat dhe robërit e Tij, kurse kjo botë është mbretëria dhe krijesa e Tij, ku ban çka të dëshiron. Kjo edukatë me All-llahun, është baza e konfirmimit të hyjnisë dhe zotërisë së All-llahut nga ana e njeriut, kurse All-llahu nuk e humbë shpërblimin e atyreve që bëjnë punë të mira.
Rregulli i gjashtë: Besim i sigurtë, i cili nuk përzihet me dyshim dhe mëdyshje, se All-llahu është Gjykatës i Drejtë, i cili Vetvetes ia ka ndaluar zullumin, andaj edhe mes njerëzve e ka ndaluar. All-llahu nuk dakorodohet me zullumin dhe zullumqarët.
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
(æáÇ íÙáã ÑÈß ÃÍÏÇð )
e Zoti yt nuk i bën padrejt askujt. (El-Kehf: 49).
( æãÇ ÑÈß ÈÙáÇã ááÚÈíÏ )
, ndërsa All-llahu nuk është zullumqar ndaj robërve. (El-Haxhxh: 10).
( Åä Çááå áÇ íÙáã ãËÞÇá ÐÑÉ æÅä Êß ÍÓäÉ íÖÇÚÝåÇ æíÄÊ ãä áÏäå ÃÌÑÇð ÚÙíãÇð ).
S’ka dyshim se All-llahu nuk bën pa drejtë as sa grimca, e nëse ajo vepër është e mirë, Ai e shumëfishon atë dhe Vetë Ai i jep shpërblim të madh. (En-Nisa: 40).
Nëse e kupton këtë rregull, kur të ndeshesh me fatëkeqësi, ke parasysh këtë rregull, mos e haro asnjëher dhe mos ke mendim të keq për Zotin Tand, sepse ai është më i Drejtë nga gjith të drejtët dhe më i miri Gjykatës. All-llahu nuk dakorodohet që tu bëhet zullum robërve të tij, u del në ndihmë edhe nëse vonon pak, kurse zullumqarëve u ka përgaditur denim te dhembshëm. Lutja e njeriut që i është bërë zullum nuk refuzohet, ngritet te All-llahu sikur të jetë xixë.
Rregulli i shtatë: All-llahu është i mëshirshëm ndaj besimtarëve, madje është edhe më i mëshirshëm ndaj tyre se sa nënat dhe prindërit e tyre.
Prej mëshirës së Tij është kjo që ka caktuar që të ndodhë në gjithësi, pasiqë Ai Vetvetes ia ka bërë obligim mëshirën dhe se Mëshira e Tij ia tejkalon Hidhërimit të Tij. Çdo gjë që ndodh në gjithësi, qoftë e mirë ose e keqe, është prej mëshirës së Tij ndaj neve. Pasiqë ne nuk i dimë të mirat dhe mëshirën që na i ka fshehur All-llahu dhe vijnë pas këtyre të këqijave dhe fatkeqësive, nuk e kuptojmë mëshirën që gjindet te këto ndodhi. I lartësuar dhe i lavdëruar qoftë All-llahu [subhanehu ve teala].
Duhet ta dimë se All-llahu është më i mëshirshëm ndaj nesh se sa nënat dhe prindërit tanë, madje është më i mëshrishëm ndaj nesh se që jemi ne ndaj vetvetes, pasiqë Ai është krijuesi ynë, e Di shumë mirë atë që na bën dobi, na gëzon, atë që na dëmton dhe na bën fatkeq. All-llahu [subhanehu ve teala] thotë në hadithi kudsi:
(íÞæá Çááå ÚÒ æÌá: ÃäÇ ÚäÏ ÍÓä Ùä ÚÈÏí Èí ÝáíÙä ( Èí ) ãÇ ÔÇÁ )
Unë jam te mendimi i mirë i robit Tim për Mua, andaj le të mendon çka të dojë për Mua. (Buhariu dhe Muslimi).
Për këtë mos të mendojmë për Zotin tonë ndryshe, përpos se mirë.
Rregulli i tetë: Çdo gjë përveç All-llahu është e krijuar. Të gjitha veprat e njeriut i ka krijuar All-llahu [subhanehu ve teala].
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
( Çááå ÎÇáÞ ßá ÔíÁ )
All-llahu është krijues i çdo sendi, Ai është i vetmi ngadhënjyes!. (Er-Rad: 16).
( æÎáÞ ßá ÔíÁ ÝÞÏÑå ÊÞÏíÑÇð )
Ai krijoi çdo gjë, duke e përsosur në mënyrë të qartë e të matur. (Furkan: 2).
(æÇááå ÎáÞßã æãÇ ÊÚãáæä )
E All-llahu ju krijoi juve edhe atë që e punoni. (Es-Saffat: 96).
Kurse Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
(Åä íÕäÚ ßá ÕÇäÚ æÕäÚÊå).
All-llahu ka krijuar secilin krijues dhe krijesën e Tij. (Sahih, Es-Sahiha, nr. 1637).
Nëse mendon rreth kësaj dhe e beson këtë, do të kuptosh dobësinë e armikut tënd dhe pafuqinë e tij, pasiqë është krijesë e All-llahut, ai edhe ajo që e vepron ai, andaj le të ndërlidhet zemra yte vetëm me All-llahun, i cili është i Fuqishëm dhe Krijues i çdo gjëje.
Rregulli i nëntë: Caktimet dhe ditët rrotullohen, sepse nuk mund të vazhdojë një gjendje përgjithmon.
All-llahu ka caktuar se vendimet e Tija i kaplojnë edhe besimtarët edhe mosbesimtarët, edhe të mirët edhe të këqinjtë dhe se konfrontimi mes të mirës dhe të keqes është ligj që vazhdon dhe nuk ndalet.
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
( æÊáß ÇáÃíÇã äÏÇæáåÇ Èíä ÇáäÇÓ )
Ne, këto ditë i ndërrojmë (u japim në përdorim) mes njerëzve . (Ali Imran: 140).
Një herë ithtarëve të të vërtetës e një herë ithtarëve të të kotës dhe konflikti mes tyre do të vazhdojë deri në ditën e Gjykimit, siç na tregon All-llahu [subhanehu ve teala]:
( æáæáÇ ÏÝÚ Çááå ÇáäÇÓ ÈÚÖåã ÈÈÚÖ áÝÓÏÊ ÇáÃÑÖ )
Dhe sikur All-llahu të mos i mbronte njerëzit me disa prej disa të tjerëve, do të shkatërrohej toka, po All-llahu është bamirës i madh ndaj njerëzimit. (El-Bekare: 251).
Ajo që e besojmë bindshëm dhe nuk dyshojmë aspak është fakti se feja e All-llahut do të ngadhnjejë dhe se përfundimi i takon njerëzve të devotshëm dhe se do të mbetet një grup i këtij ummeti e kapur për të vërtetën dhe e ndihmuar deri në ditën e Kijametit, të cilës nuk i ban dëm as ai që e tradhton e as ai që e kundërshton. Andaj mos i shiko këto ndodhi me shikim të nxituar dhe aktual, por shiko të ardhmen e lumtur dhe vepro sipas shkaqeve të cilat të shpiejnë deri të fitoreja dhe mëkëmbësia. All-llahu sigurisht e ndihmon fenë dhe miqtë e Tij.
Rregulli i dhjetë: Durimi në caktimet e All-llahut është prej detyrave që na i ka obliguar All-llahu dhe është sekreti i udhëzimit dhe shpëtimit.
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
(íÇ ÃíåÇ ÇáÐíä ÂãäæÇ ÇÕÈÑæÇ æÕÇÈÑæÇ æÑÇÈØæÇ æÇÊÞæÇ áÚáßã ÊÝáÍæä )
O ju besimtarë, bëni durim, bëhuni të qëndrueshëm kundër armikut, rrini të përgaditur dhe, që të shpëtoni, ruajuni dënimit të All-llahut. (Ali Imran: 200).
Na ka urdhëruar të kërkojmë ndihmë në durim dhe namaz duke na thënë:
( æÇÓÊÚíäæÇ ÈÇáÕÈÑ æÇáÕáÇÉ ).
Kërkoni ndihmë (në të gjitha çështjet) me durim dhe me namaz, vërtet, ajo është e madhe (vështirë), por jo edhe për ata që kanë frikë (Zotin). (El-Bekare: 45).
All-llahu [subhanehu ve teala] duke sqaruar sporvimin dhe testimin e robërve të Tij dhe se fitues edhe i suksesshëm është ai që duron dhe është i kënaqur me caktimin e All-llahut [subhanehu ve teala]:
( æáäÈáæäßã ÈÔíÁ ãä ÇáÎæÝ æÇáÌæÚ æäÞÕ ãä ÇáÃãæÇá æÇáÃäÝÓ æÇáËãÑÇÊ æÈÔÑ ÇáÕÇÈÑíä ÇáÐíä ÅÐÇ ÃÕÇÈÊåã ãÕíÈÉ ÞÇáæÇ Åä ááå æÅäÇ Åáíå ÑÇÌÚæä ÃæáÆß Úáíåã ÕáæÇÊ ãä ÑÈåã æÑÍãÉ æÃæáÆß åã ÇáãåÊÏæä).
Ne do t’ju sprovojmë me ndonjë frikë, me uri, me ndonjë humbje nga pasuria e nga jeta e edhe nga frytet, po ti jepju myzhde durimtarëve. Të cilët, kur i godet ndonjë e pakëndshme thonë: “Ne jemi të All-llahut dhe ne vetëm tek Ai kthehemi”! Të tillët janë që te Zoti i tyre kanë bekime e mëshirë dhe të tillët janë ata të udhëzuarit në rrugën e drejtë. (El-Bekare: 155- 157).
Ky wshtw shpwrblimi i durimtarwve nw kwtw botw, kurse pwr nw ahiret, atw nuk mundet ta vlerwsojw askush pwrveç All-llahut:
( ÅäãÇ íæÝì ÇáÕÇÈÑæä ÃÌÑåã ÈÛíÑ ÍÓÇÈ ).
ndërsa të durueshmive u jepet shpërblimi i tyre pa masë!. (Ez-Zumer: 10).
Durimi është njëri prej shkaqeve të fitores kundër armiqve, këtë edhe e kërkon ummeti nga All-llahu kur të takohet me armikun. All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
( æßÃíä ãä äÈí ÞÇÊá ãÚå ÑÈíæä ßËíÑ ÝãÇ æåäæÇ áãÇ ÃÕÇÈåã Ýí ÓÈíá Çááå æãÇ ÖÚÝæÇ æãÇ ÇÓÊßÇäæÇ æÇááå íÍÈ ÇáÕÇÈÑíä )
E sa pejgamberë pati që së bashku me të luftuan turma të mëdha besimtarësh dhe për atë që i goditi në rrugën e All-llahut, ata nuk u dobësuan dhe as nuk u përulën. All-llahu i do durimtarët. (Ali Imran: 146).
Kurse për grupin e vogël besimtar dhe të shtypur që luftoi kundër Xhalutit tha:
( ÞÇá ÇáÐíä íÙäæä Ãäåã ãáÇÞæÇ Çááå ßã ÝÆÉò ÞáíáÉò ÛáÈÊ ÝÆÉ ßËíÑÉ ÈÅÐä Çááå æÇááå ãÚ ÇáÕÇÈÑíä ¡ æáãÇ ÈÑÒæÇ áÌÇáæÊ æÌäæÏå ÞÇáæÇ ÑÈäÇ ÃÝÑÛ ÚáíäÇ ÕÈÑÇð æËÈÊ ÃÞÏÇãäÇ æÇäÕÑäÇ Úáì ÇáÞæã ÇáßÇÝÑíä ¡ ÝåÒãæåã ÈÅÐä Çááå ) ÇáÂíÇÊ .
Po ata që ishin të bindur se do ta takonin All-llahun thanë: “Sa e sa grupe të vogla me dëshirën e All-llahut kanë triumfuar ndaj grupeve të mëdha”! All-llahu është me durimtarët. E kur i dualën përballë Xhalutit dhe ushtrisë së tij, thanë: “Zoti ynë! Na dhuro durim! Na i përforco këmbët tona dhe na ndihmo kundër pabesimtarëve! Me ndihmën e All-llahut i thyen ata, . (El-Bekare: 249-251).
All-llahu ynë na dhuro durim dhe na i përfoco këmbët kur të takohemi me armikun dhe na ndihmo kundër popullit mosbesimtar!
Nasir ibn Jahja el-Hunejni
Përshtati: Bekir Halimi
Bekir Halimi,
28.3.2003
