Cilat boshllëqe të njohurive bazë dhe edukatës rreth Islamit janë të rëndësishme për t’u mbushur për të rinjtë muslimanë amerikanë dhe cilat burime ekzistojnë tashmë?
Hyrje dhe temat kryesore
Në Shtetet e Bashkuara, fëmijët jetojnë në një mjedis gjithnjë e më të larmishëm dhe pluralist dhe duhet të jenë “të pajisur me një kuptim të feve të ndryshme” dhe vendin e tyre në botën e sotme. Megjithëse mësimdhënia rreth fesë duhet të jetë një pjesë kritike e kurrikulës shkollore, edukatorët ndonjëherë shmangin mësimin rreth fesë për shkak të paqartësisë në lidhje me vijën midis kishës dhe shtetit. Si rezultat, njohuritë e përgjithshme të fëmijëve për fenë janë të kufizuara. Ky mjedis i njohurive të kufizuara fetare nxit intolerancën, frikën dhe urrejtjen ndaj fesë – veçanërisht Islamit.
Shumë të rinj muslimanë amerikanë mësojnë për Islamin dhe traditat dhe trashëgiminë e tyre fetare në shtëpi dhe në takimet dhe kurset që organizohen nëpër qendrat fetare dhe xhamitë. Megjithatë, ata mund të mos jenë duke fituar një kuptim të gjerë themelor të traditave fetare dhe trashëgimisë së bashkëmoshatarëve të tyre jomuslimanë në shkollë.
A mjafton ajo që ata mësojnë që të jenë të shkolluar dhe të sigurt në njohuritë e tyre për fenë në përgjithësi dhe Islamin në veçanti? Çfarë mund të bëjnë komunitetet muslimane për të ndihmuar të rinjtë muslimanë të fitojnë një kuptim më të fortë dhe më kontekstual të fesë – të tyren dhe të të tjerëve?
Në këtë seri diskutimesh të organizuar në grupe të vogla ISPU (Instituti për Politikë Sociale dhe Mirëkuptim), pjesëmarrësit u fokusuan në rëndësinë e dijes dhe arsimimit islam për të rinjtë muslimanë. Përveç kësaj, grupi identifikoi burimet që ekzistojnë, boshllëqet që duhet të plotësohen dhe sfidat për t’u kapërcyer.
Më poshtë janë disa nga temat kryesore dhe rekomandimet nga takimet e organizuar nga ISPU:
Analfabetizmi fetar në Shtetet e Bashkuara
Feja nuk ekziston në një vakum – ajo është e zhytur thellë në strukturën historike dhe kulturore të shoqërive. Edukimi fetar është një pjesë thelbësore e çdo shoqërie demokratike, pluraliste.
Shtetet e Bashkuara janë kombi më i zhvilluar fetar në botë dhe më i larmishëm për nga prania e besimeve dhe feve, por vendi vuan nga “analfabetizëmi i përhapur për natyrën e fesë në përgjithësi”. Amerikanët – laikë dhe fetarë – janë “thellësisht injorantë për fenë e tyre dhe të tjerëve. Për të ilustruar këtë pikë, në vitin 2010, qendra e kërkimeve PEW administroi sondazhin e parë gjithëpërfshirës kombëtar që vlerësonte gjendjen e përgjithshme të njohurive fetare midis të rriturve amerikanë, Anketa e Njohurive Fetare të SHBA-së. Gjysma e 3,400 të anketuarve gabuan në 50% të pyetjeve në të cilat iu kërkua të përgjigjen rreth besimit të tyre.
“Arsimimi fetar përfshin aftësinë për të dalluar dhe analizuar kryqëzimet themelore të fesë dhe jetës shoqërore/politike/kulturore përmes dritareve të shumta. Në mënyrë të veçantë, një person me shkrim-lexim fetar do të zotërojë 1) një kuptim themelor të historisë, teksteve qendrore (aty ku është e aplikueshme), besimeve, praktikave dhe manifestimeve bashkëkohore të disa prej traditave fetare të botës, siç lindin dhe vazhdojnë të formohen nga të veçanta sociale, kontekstet historike dhe kulturore; dhe 2) aftësia për të dalluar dhe eksploruar dimensionet fetare të shprehjeve politike, sociale dhe kulturore në kohë dhe vend.”
— Diane L. Moore, Drejtoreshë e Projektit të Edukimit Fetar në Shkollën Hyjnore të Harvardit
Edukimi rreth fesë në Shtetet e Bashkuara
Një gjetje kritike e sondazhit ishte “konfuzioni i përhapur” rreth “vijës midis mësimdhënies dhe predikimit” në shkollat publike. Më pak se një në katër të anketuar e dinin që një tekst fetar mund të citohet në një kontekst letrar dhe afërsisht një në tre të anketuar e dinin se një mësues i shkollës publike mund të mësojë nxënësit e tij rreth temës së krahasimit mes feve.
Ndarja e kishës nga shteti ishte shkruar në Kushtetutë për të mbrojtur lirinë fetare, jo për të mbrojtur amerikanët nga të mësuarit për fenë, ose për të ndaluar praktikat dhe diskutimet fetare. Megjithatë, mungesa e qartësisë në lidhje me vijën që kufizon mësimin nga predikimi, aktualisht i bën disa edukatorë të hezitojnë të japin mësim për fenë në shkollat publike. Detyrimi i shkollave publike për t’u bërë “zona pa fe” promovon analfabetizmin fetar duke u mohuar studentëve mundësinë që të “angazhohen në mënyrë kritike në studimin akademik të fesë”.
Për të rinjtë, edukimi fetar mund të jetë pasurues, forcues dhe fuqizues. Të kuptuarit e feve mund t’i ndihmojë të rinjtë që të “kuptojnë më mirë letërsinë, historinë, artin ose peizazhin aktual politik” dhe t’i fuqizojë ata të marrin në konsideratë dhe të bëjnë “pyetje të mëdha”.
Ndërsa feja depërton më tej në politikën dhe kulturën amerikane, dhe teknologjia vazhdon të mjegullojë kufijtë globalë, të rinjtë duhet të jenë të arsimuar fetarisht për të konkurruar në këtë botë gjithnjë e më të integruar.
Mungesa e edukimit fetar kufizon kuptimin historik dhe kulturor dhe inkurajon lidhjen e një feje, «vetëm me praktikat e saj devocionale, si ritet, ritualet dhe festat fetare». Ai gjithashtu nxit luftërat kulturore dhe promovon urrejtjen dhe fanatizmin fetar dhe racor.
Analfabetizmi fetar në mesin e muslimanëve amerikanë
Shumë të rinj muslimanë amerikanë mësojnë për Islamin dhe traditën dhe trashëgiminë e tyre fetare në shtëpi dhe në shkollat islame me kohë të pjesshme dhe të plotë. Megjithatë, ata mund të mos jenë duke fituar një kuptim të gjerë themelor të traditave fetare dhe trashëgimisë së bashkëmoshatarëve të tyre jomuslimanë në shkollë. Pa një kuptim të fortë themelor të fesë, muslimanët e rinj amerikanë janë të kufizuar në aftësinë e tyre për të menduar në mënyrë kritike për fenë në përgjithësi – dhe Islamin në veçanti. Ata nuk janë të pajisur për të trajtuar injorancën, intolerancën, frikën dhe urrejtjen e Islamit që rezulton nga analfabetizmi i gjerë fetar, as nuk janë në gjendje të gjejnë përgjigjet e pyetjeve të tyre mbi Islamin.
Edukimi islam në mesin e muslimanëve amerikanë
Shumica e të rinjve muslimanë e fitojnë edukimin e tyre formal rreth Islamit përmes kurseve islame të fundjavës që organizohen nëpër xhami ose qendra islame ose shkollave private islame me kohë të plotë.
Në Shtetet e Bashkuara, kurset e organizuara përgjatë fundjavës janë një përpjekje e muslimanëve për të edukuar të rinjtë në besimin islam kryesisht në xhami, shkolla, universitete dhe shtëpi. Këto programe ngjajnë me mësimet fetare të fundjavës në kisha, sinagoga dhe tempuj.
Meqenëse koha e mësimit është e kufizuar, fokusi është në burimet kryesore të Islamit, Kuranin dhe Sunetin dhe bazat e besimit, përkatësisht parimet dhe shtyllat ose praktikat thelbësore islame; Kurani, kuptimi dhe leximi i tij; besimet dhe praktikat islame; dhe të paktën një nivel minimal i gjuhës arabe për adhurim.
Përveç kohës së kufizuar mësimore, shkollat e fundjavës ose me kohë të pjesshme kanë financim të kufizuar. Megjithatë, ato janë vende shumë të rendësishme për zhvillimin e të rinjve, sepse – megjithëse shkollat islame me kohë të plotë po rriten në numër shumica e muslimanëve të rinj amerikanë ndjekin shkollat publike dhe mësojnë Islamin përmes kurseve të fundjavës ose me kohë të pjesshme.
Shkollat islame me kohë të plotë janë më gjithëpërfshirëse sesa programet pas shkollës dhe kurset e fundjavës, dhe ofrojnë arsimim për muslimanët në disiplinat laike dhe islame në nivelet e shkollës fillore dhe të mesme.
Shkollat islamike me kohë të plotë në Shtetet e Bashkuara u financuan dhe u themeluan fillimisht nga Kombi i Islamit (Nation of Islam – NOI) në vitet 1930. Shkolla e parë – e quajtur Universiteti i Islamit – ishte në Detroit në shtëpinë e Elijah Muhamedit. Kjo shkollë hasi në rezistencë politike, por koncepti ishte popullor dhe numri i ‘Universiteteve të Islamit’ u rrit në qendrat urbane Verilindore dhe Midperëndimore. “Universitete” të quajtura treguan se “kurrikula e tyre ishte universale dhe e avancuar” dhe një alternativë e qëndrueshme ndaj cilësisë së dobët arsimore dhe racizmit strukturor të shkollave publike urbane. Kurrikula NOI përfshinte matematikën, shkencën, historinë dhe leximin, si dhe trajnimin për aftësitë e jetës. Për më tepër, këto shkolla kultivuan një fokus të fortë thelbësor në arsim dhe vetë-përmirësim. Nga mesi i viteve 1970 kishte 42 ‘Universitete Islame’ në të gjithë Shtetet e Bashkuara.
Pas vdekjes së Elijah Muhamedit në 1975, djali i tij Deen Muhammad u bë udhëheqës i NOI. Deen Muhamedi ishte konvertuar në Islamin Sunit ashtu si edhe shumë nga anëtarët e tij. Duke reflektuar këtë, ‘Universitetet e Islamit’ – të quajtura shkollat e motrës Clara Muhamed për nder të nënës së tij dhe mësueses së parë të shkollës – ruajtën theksin e tyre mbi edukimin dhe vetë-përmirësimin, por e zëvendësuan teologjinë NOI me një kurrikul të fokusuar në Kuran dhe traditën e Muhamedit alejhi selam.
Shumica (85%) e 250 shkollave islame të Shteteve të Bashkuara sot janë themeluar nga emigrantë arabë dhe aziatikë në vitet 1990. Prej tyre, vetëm disa janë identifikuar si shkolla shiite. Shumë shkolla islame – edhe pse sunite – tërheqin edhe studentë shiitë. Për më tepër, shkollat e motrës Clara Muhamed kanë gjithashtu mësime fetare sunite dhe janë bashkuar me shkollat e themeluara nga komunitetet muslimane kryesisht emigrantë. Ata gjithashtu u janë bashkuar organizatave ombrellë, si Këshilli i Shkollave Islame të Amerikës së Veriut (CISNA).
Me më shumë orë mësimore sesa shkollat islame të fundjavës, kurrikulat e studimeve islame të shkollave me kohë të plotë janë më të thelluara. Përveç kurrikulës në shkollat e motrës Clara Muhamed, shkollat islame me kohë të plotë kanë të paktën dy planprograme gjithëpërfshirëse për studimet islame— serinë IQRA (e cila përfshinë një kurrikulë 12-vjeçare të studimeve islame. IQRA mbulon Kuranin, Sirën (jetëpërshkrimin e Muhamedit alejhi selam), Hadithin, Akiden, Fikhun, Ahlakun, historinë muslimane dhe studimet shoqërore si dhe gjuhën arabe) dhe Serinë e Teksteve të Studimeve Islame nga Fondacioni i Shërbimeve Islame.
Qasje ndaj kurrikulave islame
Në, “Statusi i Kurrikulave Islame – Një Përmbledhje”, Freda Shamma vëren se shkollat islame me kohë të plotë vuajnë nga “mungesa e një kurrikule gjithëpërfshirëse të studimeve islame”.
Sipas Shamma, ka dy qasje kryesore ndaj kurrikulave. E para është qasja e vendosur e kurrikulës së kufizuar, e cila përfshin Islamin në një lëndë të studimeve islame, ndërsa pjesa tjetër e kurrikulës është laike – e ngjashme me ato në shkollat publike lokale dhe shtetërore. E dyta është qasja e plotë ose e integruar e kurrikulës që ristrukturon kurrikulën për çdo lëndë dhe integron njohuritë/mendimin islam në çdo lëndë.
Aktualisht, qasja e kufizuar e kurrikulës është gjerësisht në përdorim. Përpara 11 shtatorit, po zhvilloheshin përpjekje të shumta reformuese kurrikulare të fokusuara në integrimin e studimeve islame në të gjitha lëndët. Megjithatë, pas 11 shtatorit, arsimi islam u politizua dhe shumica e shkollave islame me kohë të plotë zgjodhën të ndiqnin kurrikulat e kufizuara ku shumica e kurrikulës përputhet me ato të shkollave publike laike. Këto shkolla islame janë “islamike” sepse ofrojnë studime islame, dhe janë shkolla me shumicë muslimane me fokus të fortë në identitetin musliman.
Në terma afatgjatë, qasja më gjithëpërfshirëse e kurrikulës së integruar konsiderohet më ideale pasi Islami dhe njohuritë islame janë të integruara nëpër lëndë dhe mësimdhënia mund të jetë më gjithëpërfshirëse.
Kurrikula e integruar është ende në zhvillim e sipër. Dy shembuj të kësaj qasjeje janë Projekti Tarbiyah dhe FADEL. Këto kurrikula gjithëpërfshirëse të bazuara në vlera kanë lendën e besimit islam (akides) si përmbajtjen dhe qasjen e tyre thelbësore, dhe përdorin modele autentike mësimore për të promovuar të mësuarit më efektiv dhe përvojat e jetës.
Pedagogji më efektive
Një nga kufizimet kryesore të kurrikulave dhe qasjeve ekzistuese të shkollave islame me kohë të pjesshme dhe me kohë të plotë është se studimi i Islamit është i kufizuar vetëm në një lëndë. Për më tepër, programet mësimore të shkollave islame zakonisht marrin një qasje devocionale ndaj Islamit, duke e mësuar Islamin me fokus në doktrinat, ritualet dhe praktikat e tij. Duke qenë se qasja nuk është kontekstuale apo ndërdisiplinore, shumë aspekte të rëndësishme të Islamit nuk mund të mbulohen. Një tjetër pengesë e rëndësishme e kurrikulave ekzistuese dhe qasjeve pedagogjike për mësimin e Islamit është se ato nuk janë mjaftueshëm kreative dhe mund të çojnë në mërzitje në klasë.
Mbajtja e muslimanëve të rinj amerikanë të angazhuar në mënyrë domethënëse në edukimin islam është kritike. Për të siguruar që ata të ruajnë atë që u mësohet për Islamin, duhet të ketë një fokus në pedagogjinë efektive që promovon shkrim-leximin, si dhe karakterin, besimin, të menduarit kritik, vetëdijen dhe një bashkëjetesë të kulturave amerikane dhe islame.
Sipas Southern Poverty Law Center (SPLC), pesë standardet e pedagogjisë efektive janë:
- Aktiviteti i përbashkët produktiv
- Zhvillimi i gjuhës
- Kontekstualizimi
- Aktivitete sfiduese
- Biseda udhëzuese
- Aktiviteti i përbashkët produktiv ndërmjet mësuesit dhe nxënësve maksimizon mësimdhënien dhe të nxënit. Puna së bashku lejon bisedën, e cila mëson gjuhën, kuptimin dhe vlerat në kontekstin e çështjeve imediate. Mësimdhënia dhe të nxënit nëpërmjet, “veprimtarisë së përbashkët produktive” promovon të nxënit ndërkulturor pasi krijon përvoja dhe kontekst të përbashkët duke lejuar zhvillimin e sistemeve të përbashkëta të të kuptuarit.
- Zhvillimi i gjuhës në të gjithë kurrikulën promovon shkrim-leximin. Njohuria dhe të menduarit nuk mund të ndahen nga gjuha, dhe në këtë mënyrë nxitja e zhvillimit gjuhësor të fokusuar në lëndë – e shkruar, e folur dhe komunikative – promovon të mësuarit efektiv. Për shembull, të mësuarit efektiv të matematikës bazohet në aftësinë për të “folur matematikë”.
- Kontekstualizimi kërkon lidhjen e shkollës dhe kurrikulës me jetën e nxënësve. Për të arritur qëllime të larta të shkrim-leximit, kurrikulat duhet të kontekstualizohen me njohuritë dhe aftësitë ekzistuese të nxënësit. Mësimi i ri bazohet në njohuritë ekzistuese dhe studentët mësojnë më shumë kur konceptet abstrakte shpjegohen përmes aplikacioneve të botës reale.
- Aktivitetet sfiduese mësojnë të menduarit kompleks dhe ndihmojnë studentët me kompleksitetin njohës. Mësimi sfidues i inkurajon studentët të zgjerojnë të menduarit e tyre dhe promovon analizën kritike dhe eksplorimin që nuk kërkohet me përsëritjen përmendësh dhe memorizimin. Qëllimi këtu është të sfidoni studentët pa i mposhtur apo dekurajuar ata.
- Biseda udhëzuese angazhon nxënësit përmes dialogut. Dialogu i inkurajon studentët të formojnë shprehin dhe shkëmbejnë ide – si dhe të pyesin dhe të ndajnë ide. Mësuesit mund t’i hetojnë studentët dhe t’i rregullojnë përgjigjet e tyre për të nxitur të nxënit. Biseda udhëzuese është mbështetëse dhe bashkëpunuese duke lejuar një kontekstualizim të ndjeshëm dhe stimulim intelektual.
Inkurajimi i ndershmërisë dhe kuriozitetit intelektual
Islami ka një traditë të gjatë të diversitetit dhe pluralizmit të mendimit dhe praktikës. Megjithatë, për shkak të kufizimeve kohore dhe burimeve, edukimi ekzistues formal islam përdor një qasje më të devotshme të fokusuar në bazat e besimit. Një qasje krahasuese dhe kontekstuale ndaj Islamit do të njihte pluralitetin dhe diversitetin në Islam, si dhe ndikimet e kulturës, shoqërisë dhe politikës mbi fenë, ndërsa qasja devocionale priret të jetë më monolite dhe sektare dhe nuk eksploron interpretime dhe kontekste të ndryshme.
Rrjetet e prindërve dhe të familjes mund t’u ofrojnë muslimanëve të rinj amerikanë një ekspozim kulturor më kontekstual ndaj Islamit. Kjo mund të jetë edhe e mirë edhe e keqe. Shpesh në gjendje të përcjellin kulturën dhe traditat e tyre, rrjetet e prindërve dhe familjes nuk janë gjithmonë në gjendje të bëjnë dallimin midis praktikave kulturore dhe praktikave islame. Kjo mungesë qartësie mund të kontribuojë më tej në konfuzionin fetar të muslimanëve të rinj amerikanë.
Nëse nga ana tjetër, rrjetet e prindërve dhe familjes, madje edhe hapësirat muslimane janë në gjendje t’i ekspozojnë muslimanët e rinj amerikanë ndaj pluralizmit dhe diversitetit të ideve të Islamit, kjo mund të nxisë ndershmërinë dhe kuriozitetin intelektual. Një pjesëmarrëse e seminarit përmendi se në hapësirën e saj muslimane, folës të ndryshëm dhe ekspertë të temave u sollën për të folur rreth çështjeve që prekin muslimanët amerikanë.
Ofrimi i mundësisë për të rinjtë muslimanë amerikanë për të parë dhe dëgjuar nga njerëz që janë si ata dhe pak më ndryshe, mund t’i ndihmojë ata të trajtojnë stereotipet dhe përfaqësimet monolitike të besimit të tyre. Nëse ata përballen me diversitetin kulturor dhe fetar për herë të parë në kolegj, mungesa e ekspozimit dhe njohjes së hershme të diversitetit fetar dhe islam mund të rezultojë në kriza besimi.
Ngritja e një kulture për të bërë pyetje dhe për të ndihmuar muslimanët e rinj amerikanë të kuptojnë se jo të gjithë muslimanët pajtohen (ose duhet të pajtohen) për të gjitha çështjet, ndërkohë që njohja e tyre me kultura dhe sekte të ndryshme muslimane të Islamit mund të nxisë vlerësimin e tyre për Islamin, duke forcuar gjithashtu besimin e tyre.
“Si muslimanë, ne duhet të jemi intelektualisht të ndershëm. Ne kemi nevojë për edukatën islame për veten tonë, jo vetëm për t’ua paraqitur Islamin të tjerëve.” – Pjesëmarrës i seminarit
Forcimi i besimit nëpërmjet një fokusi në shpirtërore
Të rinjtë muslimanë amerikanë po rriten në një kohë kur feja po pakësohet në Shtetet e Bashkuara. Sipas Gallup, “kisha dhe feja e organizuar po humbasin bazën e saj si një shtyllë e udhëheqjes morale në kulturën e kombit”. Sipas ‘Studimit të Peizazhit Fetar 2014’ të Qendrës Kërkimore Pew, një në pesë amerikanë nuk kanë interesim për fenë ose e konsiderojnë veten se nuk përkasin në asnjë besim fetarë.
Duke parë në mënyrë specifike të lindurit në dekadën e fundit të shekullit të kaluar, një në tre prej tyre nuk pretendon se nuk ka përkatësi fetare. Ndërsa më shumë të rinjë nga kjo gjeneratë rriten, numri i “asnjëve” po vazhdon të rritet.
Më pak fetar konvencionale, më pak të përkushtuar fetarisht, “asnjët” i kushtojnë një shkallë më të ulët rëndësie fesë sesa gjeneratat e vjetra. Ata priren të qëndrojnë larg organizatave fetare, sepse ata e shohin fenë e organizuar dhe organizatat fetare me skepticizëm. Duke thënë këtë, “asnjët” nuk janë domosdoshmërisht jofetarë. Dy në tre “asnjë” besojnë në Zot dhe më shumë se një në tre e quajnë veten “shpirtëror” nëse jo “fetar”.
Në këtë mjedis më të gjerë, shumë të rinj muslimanë amerikanë po përballen me pyetje ekzistenciale rreth besimit. Pa një njohuri të sigurt të Islamit, ata jo vetëm që po vënë në dyshim edukimin e tyre islam, ata po pyesin “Kush është Zoti?”, “Cila është marrëdhënia ime me Zotin?”, “Cili është qëllimi im në jetë?”
Edukimi formal islam u siguron të rinjve muslimanë amerikanë informacion bazë mbi Islamin, por ai nuk i zgjon zemrat e të rinjve muslimanë amerikanë ashtu siç i zgjon biografia e të Dërguarit tonë, paqja e Allahut qoftë mbi të. Për të krijuar një marrëdhënie të thellë me Zotin, ata duhet ta ndiejnë Zotin në jetën e tyre të përditshme, të rinjtë kanë nevojë për informacion më të përshtatshëm dhe më pak teknik rreth Islamit.
“Shumë nga adoleshentët e sotëm po braktisin fenë para se të arrijnë moshën madhore, me një numër në rritje që nuk rriten fare me fe.” – Jean M. Twenge, Ph.D., Profesor i Psikologjisë, Universiteti Shtetëror i San Diegos
Angazhimi i të rinjve në internet
Të rinjtë muslimanë amerikanë mund të vijnë ose jo në xhami për kursin e fundjavës, por ata janë gjithmonë online. Imamët dhe dijetarët që kërkojnë të angazhojnë të rinjtë duhet të jenë të zgjuar dhe njohës të mirë në mediat sociale. Ata mund të krijojnë një prani në internet ose të bashkëpunojnë me personalitete muslimane të mediave sociale për të ndikuar dhe edukuar të rinjtë.
Rinia ka nevojë për imamë, dhe studiuesit duhet të përdorin mënyra miqësore për t’u ofruar përmbajtje të përshtatshme të rinjve. Përveç kësaj, njohuria islame e përcjellë duhet të jetë e arritshme, e përshtatshme dhe miqësore me të rinjtë. Disa ide të pranisë së imamëve në internet janë kurset dhe debatet që organizohen në YouTube dhe rrjetet tjera sociale mbi Islamin dhe shfrytëzimi i platformave konfidenciale për pyetje dhe përgjigje.
Hapësira të sigurta dhe dialog i kuruar mbi ngjarjet aktuale
Sipas pjesëmarrësve të seminarit, duhet të ketë një përpjekje të fokusuar në përmirësimin e mënyrave të mësimdhënies dhe ndërveprimit me të rinjtë. Gjithashtu duhet t’i kushtohet një theks krijimit të hapësirave të sigurta dhe jo-gjykuese ku të rinjtë ndihen rehat duke bërë pyetje.
Një nga programet më të suksesshme të Rinisë Myslimane të Amerikës së Veriut (MYNA) është diskutimi e hapura të mbajtura në konferencat e tyre. Këto diskutime të hapura përdorin një format seminari, fokusohen në grupe më të vogla dhe trajtojnë një pyetje specifike të paracaktuar që pjesëmarrësit mund të mos i parashtrojnë vetë. Abdur Rahman Murphy nga ‘Roots’ përdor një format të ngjashëm në kampet e tyre vjetore rinore. Si në MYNA ashtu edhe në Roots, diskutimet që rezultojnë janë jashtëzakonisht produktive.
Për më tepër, të rinjtë muslimanë amerikanë nuk dinë gjithmonë se si të reagojnë ndaj pyetjeve sociale. Për shembull, “Shoku im sapo më tha se është homoseksual, çfarë të bëj?” ose “Cila është pikëpamja e Islamit për njerëzit transgjinorë?” Ka shumë informacione të ndryshme dhe kontradiktore dhe të rinjtë muslimanë amerikanë nuk e dinë gjithmonë se nga kush të kërkojnë përgjigje në komunitetet e tyre muslimane. Në rastin e Caitlyn Jenner-it, Abdul Rahman Murphy shkroi një artikull që nxiti mendime për të rinjtë muslimanë amerikanë.
Zgjerimi dhe qasja
Zgjerimi
Programet aktuale në hapësirat muslimane janë shumë specifike për moshën. Programez specifike për moshën janë të dobishme kur trajtohet presioni i bashkëmoshatarëve dhe çështjet sociale (12–16 vjeç – çështje sociale – takime, klube, muzikë; 15–18 – faza e të menduarit kritik; dhe 16–19 – mediat sociale, pornografia, xhihadi).
Megjithatë, programet më pak specifike për moshën, më të shtrira do të inkurajonin ndërveprim dhe diskurs më të larmishëm, më shumë brezash. Për shembull, programi që angazhon pleqtë e komunitetit dhe nxënësit e shkollave të mesme mund t’u japë pleqve mundësinë për t’u ofruar nxënësve të shkollave të mesme një perspektivë (“duket si një punë e madhe tani, për dhjetë vjet nuk do të jetë”), dhe nxënësve të shkollave të mesme mundësinë për t’u ofruar pleqve të komunitetit njohuri të dobishme (“kështu ngarkoni një fotografi në facebook”).
Qasja
Zhvillimi i marrëdhënieve të besimit ndërmjet të gjithë anëtarëve të komunitetit dhe udhëheqjes së komunitetit është kritik për zhvillimin e identitetit të të rinjve. Të rinjtë si djemtë ashtu edhe vajzat kanë nevojë për qasje të shpeshtë dhe të rregullt tek imamët dhe udhëheqja e xhamisë pavarësisht nga mosha dhe gjinia e tyre (zakonisht burrat kanë qasje, por gratë dhe të rinjtë jo). Kjo qasje duhet të përfshijë kohë jozyrtare për pyetje pas leksioneve dhe bisedave, dhe kohë zyrtare për diskutime mbi tema përkatëse që i preokupojnë të rinjtë.
Në të gjitha rastet, informacioni dhe formati duhet t’u drejtohen të rinjve. Shpesh imamët dhe udhëheqësit e komunitetit e dinë temën e tyre, por nuk janë në gjendje të përcjellin informacionin në një mënyrë që është e zbatueshme sot. Të rinjtë muslimanë amerikanë kërkojnë të dinë se si informacioni që ata marrin është i rëndësishëm për ta në jetën e tyre tani.
Rekomandimet kryesore
- Identifikoni burimet e njohurive islame dhe boshllëqet kritike të edukatës islame
- Identifikoni mënyra për të shfrytëzuar burimet ekzistuese dhe për të kapërcyer boshllëqet e edukimit islam
- Kultivoni dhe financoni mundësi mësimi eksperimentale për të rinjtë muslimanë amerikanë
- Fokusimi në përmbajtjen e përqendruar te të rinjtë: Fakte dhe përgjigje për pyetje të vështira
- Promovoni mësimin e fokusuar në komunitet
Përktheu:
Nisma për zhvillimin e predikuesve – thirrësve | Thirrja.org
